Uncategorized

அத்தியாயம் 2

மறுநாள் காலைமதன்குமார் இல்லத்தில்காலை பூஜை முடிந்தவுடன் தென்றல் மற்ற வேலைகளை கடகடவென்று பார்த்துக் கொண்டிருக்க, வேலைக்காரப் பெண்மணி அவருக்கு உதவி செய்துகொண்டு இருந்தார்.அதே சமயம், மதன்குமார் தொழில் வட்டார நண்பர்களைச் சந்திப்பதற்காக விரைவில் செல்ல வேண்டும் என்று தயாராகி வெளியே வர,”வீட்ல உட்கார்ந்து ரெஸ்ட் எடுக்கச் சொன்னா ஃபிரண்ட்ஸைப் பார்க்கிறேன் அப்படின்னு சொல்லி அடிக்கடி ஊரைச் சுத்த வேண்டியது.

கொஞ்சம் கூட மனைவி மேல அக்கறையே இல்லை மிஸ்டர் மதன்குமாருக்கு.”என்று சமையலறை வாசலில் இருந்து தென்றல் குற்றம் சாட்ட, வேலைக்காரப் பெண்மணி சமையல் கட்டின் பின்பக்கமாக ஒரு வேலையாகச் சென்ற சமயம், யாரும் இல்லாததை அறிந்து மனைவியை இடையோடு இறுக்கப் பிடித்தவர்,

“என்ன பண்றது வாடி… பார்க், பீச்சு, சினிமா அப்படின்னு போகலாம்னு சொன்னா, ஏதோ தன்னைத்தானே கிழவி மாதிரி நினைச்சுகிட்டு என் பொண்டாட்டி என் கூட டைம் ஸ்பென்ட் பண்ண மாட்டேங்குறா. வீட்டிலேயே உட்கார்ந்து இருக்க எனக்குப் பிடிக்காது.

அதான் அட்லீஸ்ட் என்னோட ஃபிரண்ட்ஸையாவது பார்த்துட்டு வரேனே.”என்று மனைவியின் நெற்றியில் முட்டிச் சொல்ல, அவரோ அவன் கொமட்டையை இடித்து,”ஆமா, வெளியில மட்டும்தான் கூட்டிட்டுப் போகல. ஆனா டெய்லி என்ன…”

என்று முழுமையாகச் சொல்வதற்குள் மதன்குமாரின் குறுகுறுப் பார்வை பார்த்து வெட்கப்பட்டு கண்களை மூடிக்கொள்ள,”டெய்லி நான் உன்னை என்னடி பண்ற??”என்று வேண்டுமென்றே மனைவி காதருகே சென்று சிலிமிஷம் செய்ய, “

எப்படிச் சொல்வார்? வயதான பின்பு கூட கணவன் மனைவிக்கான தாம்பத்திய உறவில் இன்னும் இவர்கள் பலமாக இருக்கிறார்கள்” என்று இருவரின் சம்பாஷணையைப் பார்த்தவாறு அங்கே கௌதமி படி இறங்கி வந்துகொண்டிருந்தார்.

“என்னங்க இது அக்கிரமம்! கல்யாண வயசுல ரெண்டு பசங்க இருக்காங்க. வீட்ல ஒரு வயசுப் பொண்ணு இருக்கா. ஆனா இவங்க கொஞ்சம் கூட கூச்சமே இல்லாம இருக்காங்க.”என்று தனக்கு இப்படி வாழ்க்கை அமையவில்லையே என்று பொறாமையில் கொந்தளிக்க, அருண்குமார் கௌதமியை முறைத்துக்கொண்டு,”நீயும் புருஷனுக்கு உறுதுணையா நல்ல மனைவியா நடந்திருந்தால், நான் இதைவிடப் பயங்கரமா என்னோட காதலைக் காட்டி இருப்பேன். ஆனா நீ நேர் வழியில என்னோட காதலை அடையல.

நீ பண்ண தப்பு எல்லாம் உனக்கே தெரியும். நான் அமைதியா இருக்கிறதே, என்னை நம்பி நீ ஒரு குழந்தையைப் பெற்றிருக்கிறாய்… அதுக்காக மட்டும்தான் பல்லக் கடிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். மத்தவங்களைப் பார்த்து பொறாமைப்படாதே. இது அவங்க வீடு. புருஷன் பொண்டாட்டிக்குள்ள ஆயிரம் இருக்கும். அது அவங்க சுதந்திரம்.

அதில் மூக்கை நுழைக்காத. அமைதியா சாப்பாடு சாப்பிட்டு, லேடீஸ் கிளப், கிட்டி பார்ட்டி அப்படின்னு ஊர் சுத்துற வேலைய மட்டும் பாரு.”என்று மனைவியை எச்சரிக்கை செய்து டைனிங் டேபிளில் வந்து அருண்குமார் அமர்ந்துவிட, கௌதமி நொடித்துக் கொண்டார்.

அதே சமயம், யோகிதா இன்றும் அளவில்லா மேக்கப் போட்டுக்கொண்டு, இன்றாவது யாராவது ஒரு மாமனை மடக்கலாமா என்று திட்டத்தோடு டைனிங் டேபிளுக்கு வந்து அமர, அனைவரின் அரவம் கேட்டு தென்றல் டைனிங் டேபிளுக்கு ஆஜராகி அனைவருக்கும் உணவு பரிமாறிக்கொண்டிருந்தார்.

சிவகாமி அம்மா அப்பொழுதுதான் பொறுமையாகத் தோட்டத்தில் இருந்து வந்து அனைவரையும் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே டைனிங் டேபிளில் வந்து அமர்ந்தார்.”தென்றல், காலையிலிருந்து எல்லா வேலையும் நீயே பண்ணிக்கிட்டு இருக்க. வேலைக்காரப் பொண்ணு கூட, ‘ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு சொல்றா, எல்லா வேலையும் அம்மா தான் இழுத்து போட்டு செய்றாங்கன்னு’.

பேருக்கு தான் இந்த வீட்டில் மூன்று பெண்கள் இருக்காங்க. அதுல ஒருத்தர் மட்டும் கஷ்டப்பட்டால் போதுமா? மத்தவங்க வெறும் சாப்பிட்டு அவங்க அவங்க வேலையைப் பார்த்துக்கிட்டா குடும்பம் எப்படி விளங்கும்?”என்று தன் மருமகளையும் பேத்தியையும் குற்றம் சாட்ட,”நாங்க எங்க வேலை செய்ய மாட்டோம் அப்படின்னு சொன்னோம்? இது அவங்க வீடு, அவங்க ராஜ்ஜியம் மட்டும்தான் இருக்கணும்னு, அவங்க மட்டும்தான் நல்ல பெயர் வாங்கணும் அப்படின்னு மொத்த வேலையும் இழுத்து போட்டு செய்றாங்க.

நான் ஏதாவது செய்ய வந்தா, ‘வேண்டாம், உனக்கு எதுக்கு சிரமம்’ அப்படின்னு ஒதுக்கி வெச்சிட்டாங்க. என் பொண்ணு ஏதாவது செய்ய வந்தா கூட, ‘சின்னப் பொண்ணு’ அப்படின்னு சொல்லி ஒதுக்கி வைக்கிறாங்க. இப்படியே ஒதுக்கி வச்சதாலதான் நாங்க எதையும் கண்டுக்காம அமைதியா இருக்கோம்.எங்களை மட்டும் குற்றம் சொல்லாதீங்க.

வீட்டுக்குத் தலைமைப் பொறுப்பா எல்லாமே தனக்கு மட்டுமே இருக்கணும்னு கங்கணம் கட்டிக்கிட்டு அண்ணிதான் இந்த மாதிரி பண்றாங்க.”என்று தென்றல் மீது வக்கிரம் வைத்துப் புலம்பித் தள்ள,”கௌதமி, கூடப் பிறந்த தங்கச்சின்னு கூடப் பார்க்க மாட்டேன், அறைஞ்சிடுவேன். என்னோட பொண்டாட்டியப் பத்தி பேசுறதுக்கு உனக்கு என்ன தகுதி இருக்கு?’நீ எனக்கு அருண் இல்லனா எனக்கு வாழ்க்கையே இல்ல’ அப்படின்னு என்னோட மாமியார் காலிலும் என்னோட பொண்டாட்டி காலிலும் விழுந்து அழுது போராட்டம் பண்ணதாலதான், நான் சொன்ன ஒரு வார்த்தைக்காக அருண் உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு, நீ பண்ற அமர்க்களத்தையும் பார்த்து அமைதியா இருக்கான்.

அப்பவே சொன்னாங்க, அத்தையும் மச்சானும், ‘நாங்க ஊர்ல இருக்கோம்’ அப்படின்னு. நான் தான் உன்னோட லட்சணம் தெரிஞ்சு வீட்டோட வச்சிக்கிட்டேன். உன்னால இவங்க ரெண்டு பேரும் படாத அவமானம் இல்லை.அடிக்கடி நீ என் பொண்டாட்டி லைனை க்ராஸ் பண்ற. எல்லா விஷயத்தையும் பொறுமையா இருக்கேன்.

நான் என் பொண்டாட்டியை மட்டும் ஏதாவது சொன்னா சும்மா இருக்க மாட்டேன், ஞாபகம் வச்சுக்கோ.”

என்று கௌதமிக்கு எச்சரிக்கை செய்தவுடன் வாயை மூடிக்கொண்டார்.(மதன்குமாரின் செல்லத் தங்கைதான் கௌதமி. சிறுவயதிலிருந்தே பிடிவாதம், அகங்காரம் கொண்ட குணம் அவளுக்கு. தென்றலைக் காதலித்துத் திருமணம் செய்துகொண்டு வீட்டிற்கு வரும்பொழுது, தென்றலின் அபார அழகைப் பார்த்துப் பொறாமை கொண்டவர், ஏதாவது ஒன்று குறை சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்.

ஆனால், மற்ற வீட்டில் நடப்பது போல், தங்கை சொல்லுக்குக் கட்டுப்பட்டு மனைவியைக் கொடுமை செய்யும் ரகம் மதன்குமார் இல்லை என்பதால், தென்றலின் மீதான வக்கிரம் பெருகிக்கொண்டே இருந்தது. எதற்கெடுத்தாலும் மனைவியை முன்நிறுத்திச் செய்வதால், அண்ணன் மீதும் ஆத்திரம் அதிகளவில் இருந்தது.

அப்படி இருக்கும்பொழுதுதான், தென்றலின் சகோதரன் அருண்குமார் மீது அவருக்கு ஒரு கண் இருந்தது. அப்பொழுது அருண்குமார் வளர்ந்து வரும் தொழிலதிபர்களில் ஒருவராக இருந்தார். அவர் ஒரு பெண்ணையும் காதலித்தார். ஆனால், இதைக் கேள்விப்பட்ட கௌதமி, தான் நினைத்தது நடந்தே ஆக வேண்டும் என்பதால், அண்ணனிடம் அழுது ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, தற்கொலை நாடகம் நடித்து எப்படியோ ஒரு வழியாக அருண்குமாரைத் திருமணம் செய்துகொண்டார்.

பாவம், இன்று வரை அவர் காதல் விவகாரம் வீட்டில் யாருக்கும் தெரியாது. அக்கா சொல்லுக்குக் கட்டுப்பட்டு இந்தத் திருமணத்தைச் செய்துகொண்டார்.ஆரம்பத்தில் ஒதுங்கி இருந்தவர், பிறகு பரிதாபப்பட்டு கௌதமியுடன் இல்லற வாழ்க்கையை வாழ்ந்து ஒரு மகளையும் ஈன்றெடுத்தார். அதன் பிறகு ஆட்டம் அதிகமாக இருந்தது.

தன் அண்ணன் பிள்ளைகளில் ஒருவருக்குத் தன் மகளைத் திருமணம் செய்து வைத்து மொத்தச் சொத்தையும் தனக்கே வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று.)”தம்பி விடுப்பா, இது தினமும் நடக்கிற கதைதானே. இன்னிக்கு நாள் நல்லா இருக்கு. ஒரு நல்ல விஷயத்தைப் பத்தி பேசலாம்னு நினைச்சிருந்தேன்.

நான் பேசலாமா??”என்று சிவகாமி மருமகனிடம் அனுமதி கேட்க,”அத்தை, இதுல என்ன அனுமதி கேட்க வேண்டி இருக்கு? இந்த வீட்டுக்கு மூத்தப் பெண்மணி நீங்க. எடுக்கிற முடிவுக்கு நாங்க எல்லாரும் கட்டுப்பட்டுதான் இருப்போம். ஒரு நிமிஷம் இருங்க, நீங்க ஒரு விஷயத்தைப் பத்தி பேசும்போது குடும்பத்தில் இருக்கிற எல்லாரும் வரணும். சிவா, விஷ்ணு!”என்று மதன் இரு புதல்வர்களையும் அழைக்க, மகாராஜா போல் கம்பீர நடையுடன் இரு சிங்கங்கள் ஆளுக்கு ஒரு திசைப் பக்கம் வந்துகொண்டிருந்தனர். இருவரின் அழகைப் பார்த்து யோகிதா வழக்கம்போல் வாயைப் பிளக்க, கௌதமி மனதில்,”எவனாவது ஒருத்தனை என் பொண்ணு வளைச்சுப் போட்டு கைக்குள்ள போட்டுக்கணும் ஆண்டவா!”என்று இறைவனை வேண்டிக்கொண்டார்.இருவரும் பெற்றோர்களுக்கும், பாட்டிக்கும், மாமாவுக்கும் காலை வணக்கம் தெரிவித்து அவரவர் இருக்கையில் வந்து அமர,”நம்ம வீட்டுப் பசங்களுக்கு வயசு 29 ஆகுது.

இப்ப வரன் பார்க்க ஆரம்பிச்சாதான் ஒரு வருஷத்துக்குள்ள நல்ல சம்பந்தம் கிடைக்கும். தனித்தனியா பார்க்காம ஒரே வீட்ல அக்கா தங்கையா இருக்கிற பொண்ணுங்களைப் பார்த்தா கூட நமக்கு சுலபமாக வேலை முடிஞ்சிடும். நம்ம பசங்க ஜாதகத்தை எடுத்து நம்ம குடும்ப ஜோசியர்கிட்ட கொடுக்கலாம்னு இருக்கேன். அவங்களுக்கு ஏத்த வரன் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைக்கலாம்னு ஆசைப்படுறேன். நீங்க என்ன சொல்றீங்க??”

என்று மதன் மற்றும் தென்றல் இருவரிடமும் சிவகாமி தன் கருத்தைத் தெரிவிக்க,கௌதமிக்கு பொறையறிவிட்டது. யோகிதா முகத்தில் காற்று போன பலூன் போல் புஸ்ஸாகிவிட,”இதப் பத்தி நானும் சொல்லிக்கிட்டே இருக்கலாம்னு நினைச்சேன். பாவம், என்னுடைய அக்கா இந்த வீட்டைத் தாங்கினது போதும்.

அதுதான் வீட்டுக்கு ரெண்டு ஆண் சிங்கங்கள் இருக்காங்களே. அவங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சா ரெண்டு இளவரசிக வீட்டுக்கு வந்து வீடு கலகலப்பா மாறும்.”என்று அருண்குமாரும் அவர் பக்கம் இருக்க,”அட, நம்ம வீட்ல ஒரு பொண்ணு இருக்கும்போது வெளியில எதுக்குத் தேடணும்? என் இரண்டு பசங்கள்ல யாராவது ஒருத்தருக்கு நம்ம யோகிதாவைக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்னு எனக்கு ஆசை இருக்கு. ஆனா யார் மனசுல என்ன இருக்குன்னு எனக்குத் தெரியாது இல்லையா? அதனால பசங்க விருப்பம்தான் என்னோட விருப்பம். அவங்க என்ன சொல்றாங்களோ அதுபடி நடந்துக்கலாம்.”

என்று தென்றல் தன் பக்க கருத்தைத் தெரிவிக்க, கௌதமி, யோகிதா இருவருக்கும் மனதில் பட்டாம்பூச்சி பறப்பது போல் இருந்தது. தனக்குச் சப்போர்ட்டாக ஒருவராவது இருக்கிறார்களே என்று.அதற்குள் இரு நாயகர்களும்,”சின்ன வயசுல இருந்து நாங்க அவளைத் தூக்கி வளர்த்தோம். கிட்டத்தட்ட தங்கச்சி ரேஞ்சில் நினைச்சிருந்தோம்.

அதுமட்டும் இல்ல, தூக்கி வளர்த்ததிலிருந்து எனக்கு யோகிதா மகளைப் போல்தான்.”என்று செழியன் சொல்லிவிட, இனியனும் ஆமாம் என்று சொல்லிவிட,”அப்புறம் என்ன? ரெண்டு பேரும் என்னோட மகளைச் சொந்தப் பொண்ணு போலப் பார்த்துக்கிறாங்க. அப்படிப்பட்டவர்களுக்கு எப்படி என்னோட பொண்ணு கொடுக்க முடியும்? அதுமட்டும் இல்லாம, அசலில் மாப்பிள்ளை பார்க்குறதுதான் நான் முடிவு பண்ணி இருக்கேன் இவளுக்கு. அதனால இதைத் தவிர்த்து வேறு ஏதாவது பெண்ணைப் பார்த்து நம்ம பசங்களுக்குக் கட்டி வைக்கலாம்.”

என்று அருண்குமார் அதோடு அந்த டாபிக்கை நிறுத்திவிட,”ஒரு நிமிஷம், உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லணும். எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைங்க, தாராளமா. எனக்கு இப்ப கல்யாண ஆசை வந்திடுச்சு. ஆனா அந்த ஆசை ஒரு பொண்ணு மேல வந்திருக்கு. அந்தப் பொண்ணுக்கும் என்னைப் பிடிக்கும். ஆனால் வெளியே சொல்லத் தயக்கம் படுறா.

இன்னைக்கு ஒரு முடிவு எடுத்து உங்க முன்னாடி வந்து நிற்கிறேன். அதுக்கப்புறம் அவளைப் பத்தி எல்லா விஷயமும் சொல்றேன்.”என்று செழியன் தன் விருப்பத்தைத் தெரிவிக்க, அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சி. எப்போதும் ரோபோ போல் நடப்பவன், அவனாக வந்து ஒரு பெண்ணைப் பிடித்திருக்கிறது என்று சொல்கிறானே, அதுவே பெரிய விஷயம் என்று.மறுபக்கம், இனியன்,”நான் சொல்றது உங்களுக்கு விளையாட்டா இருக்கலாம், தமாஷாக இருக்கலாம், கிறுக்குத்தனமா இருக்கலாம்.

ஆனா அதுதான் உண்மை. என் கனவுல ஒரு பொண்ணு வந்தா. நான் அவளைத் தத்ரூபமா வரைஞ்சு வச்சிருக்கேன். கண்டிப்பா கடவுள் எனக்கு அந்தப் பொண்ணைக் கண்ணுல காட்டுவார் என்று ஒரு நம்பிக்கை இருக்கு. அந்தப் பொண்ணைச் சந்தித்த பிறகு கண்டிப்பா நான் அவளை அழைச்சிட்டு நம்ம வீட்டுக்கு வரேன். அதுவரைக்கும் கல்யாணத்தைப் பத்தி என்கிட்ட யாரும் டிஸ்கஸ் பண்ணக் கூடாது.”

என்று அவனும் தன் பக்க விருப்பத்தைச் சொல்லி முடித்து, இருவரும் தங்கள் வேலைகளுக்குப் புறப்பட்டுவிட, குடும்பத்தார்கள் அனைவரும்,”மூத்தவன் விரும்புற பொண்ணு எப்போ ‘ஓகே’ சொல்றது? சின்னவன் விரும்புற பொண்ணு எப்போ என் வாழ்க்கைக்குள்ள வருது? நான் எப்போ என் பிள்ளைகளுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சுப் பேரப் பிள்ளைகளைப் பார்க்கப் போறேனோ?”என்று தென்றல் கவலையாகச் சொல்ல, மதன் மனைவியின் அருகில் அமர வைத்து உணவைப் பரிமாறி,”காதல், கல்யாண விஷயத்துல என் பசங்க எனக்கு மேல இருக்காங்க. ஆசைப்பட்ட பொண்ணைத்தான் கட்டிக்குவாங்க போல.

அதுவரைக்கும் நம்மளும் வெயிட் பண்ணனும். அவனுங்க வயசு 29 தானே? இன்னும் டைம் இருக்கு. கூடிய சீக்கிரம் நீ மருமகள்கள் கூட சண்டை போடுவ, அதுக்கு நான் கேரண்டி.”என்று மனைவியிடம் செல்லம் கொஞ்சி உணவருந்திக் கொண்டிருக்க, அருண்குமார் மற்றும் சிவகாமி இருவரின் ஒற்றுமையைப் பார்த்து மனம் பூரித்துப் போயினர்.கௌதமி மற்றும் யோகிதா இருவரும் தங்கள் திட்டம் அனைத்தும் தவிடுபொடி ஆகிவிட்டது என்ற கவலையில் இருந்தனர்.—

செழியன் அலுவலகத்தில் அவன் நுழைந்தவுடன் அனைவரும் மரியாதை நிமித்தமாக எழுந்து நின்று காலை வணக்கம் தெரிவிக்க, அவன் கண்கள் தேடியது தன்னவளை.மைசூர் சில்க் புடவை அணிந்துகொண்டு, அதற்கேற்ற மிதமான ஒப்பனையில், வானலோக தேவதை போல் மிரண்ட விழிகளுடன் அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே நிற்க, அவன் கண்கள் குறும்பாக அவளைப் பார்த்துக் கண்ணடித்துவிட்டுத் தன் அறைக்குள் சென்றான்.”இவர் பார்வையைப் பார்த்தே நான் மயங்கிப் போறேன்.

இன்னைக்கி ஒரு முடிவைச் சொல்லியே ஆகணும். அதுக்கப்புறம் இவர் என் பக்கம் திரும்பி கூடப் பார்க்கக் கூடாது.”என்று முடிவு செய்து, மேனேஜர் வரவில்லை, இன்றைய நாளுக்கான தரவுகளை எடுத்துக்கொண்டு அனுமதி கேட்டு அவன் அறைக்குள் நுழைய,”அதிசயம்! எப்பவுமே நான்தான் உங்களைப் பத்து தடவை அழைச்சிட்டு உள்ள வர வைக்கணும்.

இன்னைக்கு நீங்களாவே வந்திருக்கீங்க. ஏதோ ஒரு விஷயத்தைப் பத்தி பேச வந்திருக்க. சொல்லு பொண்டாட்டி.”என்று வழக்கம்போல் ஆட்டோமேட்டிக் மூலம் கதவை அடைத்துவிட்டு, அவளை தன்னோடு சேர்த்து அணைத்துக்கொள்ள,”இங்க பாருங்க, ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைப் பற்றி உங்களுக்குச் சொல்லலாம்னு வந்திருக்கேன். எனக்கு இதுல விருப்பம் கிடையாது.

எனக்கு உங்க மேல எந்த ஒரு இன்ட்ரஸ்ட்டும் கிடையாது. எனக்கு எங்க வீட்டுல கல்யாண சம்பந்தம் பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. இன்னும் ஒரு மாசத்துல பேப்பர் போட்டு நான் இங்க இருந்து ரிசைன் பண்ணப் போறேன்.”

என்று சொன்னவுடன், இவ்வளவு நேரம் சாக்லேட் பாயாக, சாந்த சுரூபமாக இருந்தவன் முகத்தில் அக்னிப் பிழம்பு கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது. அதனால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. கோபத்தை வெளிப்படுத்தத் தெரியாமல், அவள் இடையை நெருக்கி அணைக்க,”ஸ்ஸ்.. வலிக்குது சார் எனக்கு!”என்று விட்டால் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வரும், அந்த அளவிற்கு அம்பிகையின் இடையை இறுக்கிப் பிடித்திருந்தான்.”எனக்கும் வலிக்குதுடி, நீ இப்படிச் சொல்றது. எனக்கு என்னடி குறை? அழகு இல்லையா? அந்தஸ்து, உன் பக்கத்துல இருக்க எல்லாத் தகுதியும் எனக்கு இருக்கு தானே? உன்னை விரட்டி விரட்டி வரேனே, என் காதல் உனக்குப் புரியலையா? ஏண்டி இப்படி டார்ச்சர் பண்ற?”என்று அவள் கழுத்தின் ஓரம் முகம் புதைத்துக் கடித்துவிட, வலியில் துடித்துப் போனாள். அவனிடமிருந்து விடுபட முயற்சி செய்தாலும் முடியவில்லை.

வேறு வழி இல்லை என்று,”நீங்க என்னோட உடம்பு மேலதான் கண்ணா இருக்கீங்க. நான் வந்தா ஒன்னு கட்டிப் பிடிக்கிறீங்க, முத்தம் கொடுக்கிறீங்க. உங்க கை எல்லாம் மீறுது. வேற பொண்ணா இருந்தா போலீஸுக்குக் கம்ப்ளைன்ட் பண்ணி இருப்பா. நான் அமைதியா இருக்கேன்.

அதுவே நீங்க பெரிய அட்வான்டேஜா எடுத்துக்கிறீங்க. உங்களைப் மாதிரி காமப் பிசாசை நான் எப்படி கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியும்? அதுவும் என்னைப் மாதிரி சாதாரண வீட்டுப் பொண்ணை விரும்புகிறேன் என்று சொன்னால், நாங்க கேனை மாதிரி உங்களை நம்பிடுவோமா? உங்களுக்கு ஒரு நாள் சுகம் கொடுத்தா, அடுத்த நாள் கண்டுக்காமப் போயிடுவீங்க. பேச வந்திட்டீங்க, ஒழுங்கா என்ன விடுங்க.”சொன்னதுதான் தாமதம், அவள் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்து அவளைத் தன் தோள் மீது போட்டுக்கொண்டு, தன் ஓய்வு அறைக்கு அவளை அழைத்துச் சென்றான்.

“ஐயோ சார்! என்ன பண்றீங்க? என்ன விடுங்க! இது ரொம்பத் தப்பு.”அவன் முதுகில் பலமாக அடி கொடுத்தாலும், அவன் முரட்டுத்தனமாக அவளைப் பிடித்துக்கொண்டு, அங்கிருக்கும் கட்டிலில் அவளைப் போட்டுவிட இடுப்பு உடைந்து போய்விட்டது. சற்று யோசிக்காமல் அவள் மீது படர்ந்து அவள் கழுத்தில் முத்தம் கொடுத்து, அவள் சேலை முந்தானையைப் பிடித்து எறிந்தான்.”உங்களுக்கு என்ன பைத்தியமா? ஒரு பொண்ணு தனது விருப்பத்தைச் சொன்னால் இப்படித்தான் காட்டுமிராண்டித்தனமாக நடந்துகொள்வீர்களா? தயவுசெஞ்சு என்னை விடுங்க.

அப்புறம் ரொம்பப் பெரிய பிரச்சனை ஆயிடும்.”என்று அவள் எவ்வளவு எச்சரிக்கை செய்து தடுத்தாலும், அவன் வேலையில் மும்மரமாக இருந்தான். நெஞ்சுக்குழியில் வாசம் பிடித்து, வெறிகொண்ட வேங்கையாய் அவள் இதழை முற்றுகையிட்டான். முதல் இதழ் முத்தம் இப்படி இருக்கக் கூடாது, அது புதுமையாக இருக்க வேண்டும் என்று பல திட்டங்கள் செய்தான்.

ஆனால், இவளின் பிடிவாதத்தைப் பார்த்து மனம் நொந்து போனவன், இதழ்களைப் பிடித்துக் கடித்துவிட, வலியில் துடித்துப் போனாள். பிறகு ரத்தச் சிவப்பாக இருக்கும் அவன் கண்களோடு அவள் கண்களைக் கலக்கச் செய்து,”உன்னோட மனசைத் தொட்டு, மனசாட்சிக்கு விரோதம் இல்லாமல் சொல்லு. என் கண்ணப் பார்த்து, ‘எனக்கு உன்னைப் பிடிக்கல. என்ன விட்டுடு. நான் வேற ஒருத்தரைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன்’ அப்படின்னு.

அதுக்கப்புறம் நான் உன்னோட நிழலைக் கூடத் தொட மாட்டேன். சொல்லு, கமான்!”என்று கேட்டுவிட, இவ்வளவு நேரம் இருந்த தைரியம் சட்டென்று நின்றுவிட்டது அவளுக்கு. எப்படிச் சொல்வார், “எனக்கும் உன்னைப் பிடிக்கும். ஆனால் தகுதிகள் தடுக்கப்படுகிறது” என்று? அவள் எப்படிச் சொல்வார்? அவன் கண்களைப் பார்க்கத் திராணியில்லாமல் கீழே தாழ்த்த, அவள் தாடையைப் பிடித்து கண்களைப் பார்க்கச் செய்து பதிலுக்காகக் காத்திருந்தான் விடாக்கொண்டனாக.

“அது… அது… நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் தகுதிகள் ஒத்து வராது. உங்க குடும்பம் எதிர்பார்க்கிற பொண்ணு நான் கிடையாது. அதே மாதிரி திடீர்னு இவ்ளோ பெரிய வீட்டு ஆளுங்க சம்பந்தம் எங்க வீட்ல சந்தேகத்தைத்தான் ஏற்படுத்தும். ஒரு அமைதியான குடும்பத்தில்தான் பொண்ணு கொடுக்கணும்னு எங்க வீட்ல முடிவு பண்ணி இருக்காங்க. அதனால…”

அதற்கு மேல் அவளால் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. கண்களில் இருந்து கண்ணீர்தான் பெருக்கெடுத்தது.”அதனால காதலைச் சொல்லாம, மனசுக்குள்ளேயே பூட்டி வச்சு, மனசுல என்ன வச்சிகிட்டு இன்னொருத்தன் கூடக் குடும்பம் நடத்தப் போற… அதானே சொல்லுடி?”

என்று கர்ஜிக்க, மொத்தமாக உடைந்து போனவள் முகத்தை மூடி அழ, அவளை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டான். அவளுக்குத் தேவைப்பட்டது போல, அவளும் அவன் கழுத்தை இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டு,”என்னால முடியல சிவா. உங்களை வெறுத்து ஒதுக்க முடியல. எனக்கு உங்களை ரொம்பப் பிடிக்கும். ஆனா பயமா இருக்கு.”

என்று தட்டுத் தடுமாறித் தன் மனதில் இருப்பதைச் சொல்ல, மீண்டும் அவள் இதழில் பல முத்தங்களைக் கொடுத்து,”என் மேல நம்பிக்கை இருக்கு, இல்ல? அது மட்டும் சொல்லு.”என்று பாவமாகக் கேட்க, அவன் நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்து,”எனக்கு உங்க மேல நிறைய நம்பிக்கை இருக்கு சிவா.”என்று சொல்ல, இது போதும் அவனுக்கு என்று மகிழ்ச்சியாக அவளைக் கட்டி அணைத்தான்.—

இங்கே இனியன், பள்ளிக்கூடத்தில் அடுத்த வாரம் புதியதாகச் சேரப்போகும் பத்து ஆசிரியர்களின் தகவல் தரத்தை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொருவரும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சிறப்பான ஆசிரியர்கள். ட்ரெய்னிங் எடுக்கப்பட்டு அதில் சிறந்த ஆசிரியர்களாக ஐந்து பேரைத் தேர்ந்தெடுப்பான். இப்படியே ஒவ்வொருவராகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது, ஏழாவதாக வந்த இன்னிசை ஐஸ்வர்யா தேவி என்ற ப்ரொஃபைலைப் பார்த்து ஸ்தம்பித்து போய்விட்டான். இரண்டு ஆண்டுகாலத் தவம் அவன் கண்களிலிருந்து கண்ணீரை வரவழைத்தது என்பதுபோல், இத்தனை நாட்கள் தேடுதலுக்கான பலன், புகைப்படத்தில் அழகாகச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

எவ்வளவு காலம் தன்னை இம்சை செய்த ராட்சசி, இப்பொழுது தனக்காகக் கடவுள் இங்கே அனுப்பி வைக்கிறாரா என்று அவன் மனம் ஆனந்தக் கூத்தாடியது.அவள் முழுத் தகவலையும் பார்த்து முடித்து, இறுதியாக அவன் இதழிலிருந்து,”உன்னை இனி விடமாட்டேன் அம்முக்குட்டி. சீக்கிரம் என்னிடம் வந்துவிடு.”

என்று முணுமுணுத்தது. ஆனால், இப்படி ஒருவன் தனக்காகப் பைத்தியக்காரன் போல் இருப்பது தெரியாமல், பக்கத்து வீட்டுச் சிறுவர்களுடன் குத்தாட்டம் ஆடிக் கொண்டிருந்தாள் அவனின் அம்முக்குட்டி.***நீங்கள் இந்தப் பகுதியை எளிதாக நகலெடுத்துப் பயன்படுத்தலாம். வேறு ஏதாவது திருத்தங்கள் அல்லது உதவிகள் வேண்டுமானால் சொல்லுங்கள்.