ANTIHERO

அத்தியாயம் 3

யெல்லகிரி எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் சென்னை சென்ட்ரல் நிலையத்திற்குள் நுழைந்து ஒரு நீண்ட பெருமூச்சுடன் நின்றது.

பயணிகளின் நெரிசலுக்கு இடையே, கையில் ஒரு பெரிய டிராவல் பேக் மற்றும் தோளில் மாட்டப்பட்ட ஒரு ஹேண்ட் பேக்குடன் ரயிலில் இருந்து துடிப்பாக இறங்கினாள் மீனாட்சி.

சுற்றிலும் மலைகளும், உறவுகளும் சூழ்ந்திருக்க, செல்லமாக வளர்ந்த அந்த வீட்டின் ஒரே பெண்.ரயில் நிலையத்தின் இரைச்சலும், அலைமோதும் மக்கள் கூட்டமும் அவளுக்குப் புதிதாக இருந்தாலும், அவள் முகத்தில் பயம் இல்லை; மாறாக, சாதித்துவிட்டதற்கான ஒரு குறும்புப் புன்னகை இருந்தது.

“எப்படியோ அப்பாகிட்ட போராடி பர்மிஷன் வாங்கியாச்சு…” என்று தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டாள்.அவள் மனக்கண்ணில் ஊரில் நடந்த சண்டை நிழலாடியது. “பொம்பளப் புள்ளைக்கு எதுக்குமா மேல்படிப்பு? அதுவும் மெட்ராஸ்ல போய் தனியா தங்குறதா?” என்று அப்பா பதறியபோது, “நான் படிச்சா மெட்ராஸ்ல தான் படிப்பேன், இல்லனா கல்யாணமே பண்ணிக்க மாட்டேன்,” என்று அடம் பிடித்து, உண்ணாவிரதம் இருந்து சம்மதம் வாங்கியது நினைவுக்கு வந்தது.

அப்பாவிடம், “நான் யுனிவர்சிட்டில ரெகுலர் கிளாஸ் போகப் போறேன்ப்பா,” என்று சொல்லிவிட்டுத் தான் அவள் வந்திருக்கிறாள். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல.நிலையத்தின் இரைச்சலுக்கு நடுவே, தன் ஹேண்ட் பேக்கைத் திறந்தாள். உள்ளே, அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகத்தின் தொலைதூரக் கல்விக்கான அட்மிஷன் கார்டு பத்திரமாக இருந்தது.அதற்குப் பக்கத்திலேயே, அவளது உண்மையான லட்சியம் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அது ஒரு வேலைக்கான நேர்முகத் தேர்வு கடிதம்.தி ராயல் கிரவுன் ரெஸ்டாரண்ட்.சென்னையின் மிக உயர்தரமான, பணக்காரர்கள் மட்டுமே புழங்கும் நட்சத்திர உணவகம் அது.”சும்மா புத்தகத்த மட்டும் படிச்சுட்டு இருந்தா எப்படி? என் சமையல் திறமை என்னனு உலகுக்குக் காட்ட வேண்டாமா?” என்று நினைத்தவளுக்கு, சமையல் கலை மீது அலாதிப் பிரியம். அதற்காகவே இந்த வேலை.அவள் நிமிர்ந்து சென்னையைப் பார்த்தாள்.

அவளுக்குத் தெரியாது, அவள் ஆசையாக வேலைக்குச் சேரத் துடிக்கும் அந்த ராயல் கிரவுன் உணவகம், அதிரவன் சக்கரவர்த்தியின் சாம்ராஜ்யத்தின் ஒரு பகுதி என்பது.ஒரு சிங்கத்தின் குகைக்குள், அதன் ஆபத்து தெரியாமலேயே, ஒரு துள்ளும் மான் குட்டி ஆர்வமாக நுழைவதைப் போல, அவள் ரயில் நிலையத்தை விட்டு வெளியேறி, ஆட்டோவை நோக்கி நடந்தாள்.”ஆட்டோ… அண்ணா சாலை போகணும்!”அவளது குரலில் கிராமத்து மண் வாசனையும், நகரத்தை வெல்ல நினைக்கும் நம்பிக்கையும் கலந்திருந்தது.

நிச்சயமாக, கதாநாயகியின் பெயரை ‘மீனாட்சி’ என்று மாற்றி, முந்தைய காட்சியைத் திருத்தி இங்கே கொடுத்துள்ளேன்:—அண்ணா சாலையின் நெரிசலில் ஊர்ந்து சென்ற ஆட்டோ, ஒரு பிரம்மாண்டமான கண்ணாடி கட்டிடத்தின் முன்பு வந்து நின்றது.கட்டிடத்தின் முகப்பில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த ‘தி ராயல் கிரவுன்’ என்ற பெயர் பலகை, காலை வெயிலில் தங்கமாக ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது.

அந்த இடத்தைப் பார்த்ததுமே மீனாட்சிக்கு ஒரு நிமிடம் மூச்சு அடைப்பது போல இருந்தது.வாசலில் வரிசையாக நின்றிருந்த பிஎம்டபிள்யூ, ஆடி, பென்ஸ் போன்ற சொகுசு கார்களுக்கு நடுவே, மீனாட்சி வந்து இறங்கிய ஆட்டோ மிகச் சிறியதாகத் தெரிந்தது. டிரைவருக்கு பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, தன் தோள் பையை இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டு வாசலை நோக்கி நடந்தாள்.வாசலில் நின்றிருந்த பாதுகாவலர், ஒரு ராணுவ வீரரைப் போல மிடுக்கான சீருடையில் இருந்தார்.

அவர் மீனாட்சியை ஒரு வினாடி ஏற இறங்கப் பார்த்தார். அவளது எளிய சுடிதாரும், கையில் இருந்த பையும் அந்த இடத்திற்குச் சம்பந்தமில்லாதது போல அவருக்குத் தோன்றியிருக்கலாம்.”இன்டர்வியூக்கு வந்திருக்கேன் சார்,” என்று மீனாட்சி தன் பையில் இருந்த கடிதத்தைக் காட்டிய பிறகுதான் அவர் வழிவிட்டார்.

கண்ணாடித் கதவைத் தள்ளி உள்ளே நுழைந்ததும், ஒரு புதிய உலகத்திற்குள் வந்தது போல இருந்தது. வெளியுலகின் இரைச்சல் சத்தங்கள் அனைத்தும் துண்டிக்கப்பட்டு, மெல்லிய மேற்கத்திய இசை மட்டுமே காற்றில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. குளிரூட்டப்பட்ட அறையின் சிலிர்ப்பூட்டும் காற்று அவளை வரவேற்றது.தரை கண்ணாடி போல பளபளத்தது.

மேலே தொங்கிய அலங்கார விளக்குகள் வைரங்களைப் போல ஒளி வீசின. அங்கிருந்த மேஜை நாற்காலிகள் கூட ஏதோ ராஜா காலத்து வடிவமைப்பில் இருந்தன.உணவருந்த வந்திருந்தவர்கள் அனைவரும் மிகுந்த பணக்காரர்களாகவும், நாகரீகமான உடை அணிந்தவர்களாகவும் இருந்தார்கள். பரிமாறும் பணியாளர்கள் கூட ஏதோ மாடலிங் செய்பவர்கள் போல, நேர்த்தியான சீருடையில், முகத்தில் மாறாத புன்னகையுடனும், ஆனால் இயந்திரத்தனமான துல்லியத்துடனும் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

எல்லாமே கச்சிதம். எங்கும் ஒரு சிறு தூசி கூட இல்லை. அதிரவன் சக்கரவர்த்தியின் ஆளுமை அந்த இடத்தின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் பிரதிபலித்தது.மீனாட்சி பிரமிப்புடன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். “நம்ம ஊரு மலைக்காட்டுக்கும், இந்த இடத்துக்கும் எவ்ளோ வித்தியாசம்!” என்று மனதிற்குள் வியந்தவள், மெல்ல வரவேற்பறை மேஜையை நோக்கி நடந்தாள்.அங்கே அமர்ந்திருந்த பெண், கணினியில் எதையோ தீவிரமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.”எக்ஸ்கியூஸ் மீ,” என்றாள் மீனாட்சி மெல்லிய குரலில்.அந்தப் பெண் நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

“யெஸ்? என்ன வேண்டும்?””நான்… நான் வேலை விஷயமா வந்திருக்கேன். செஃப் அசிஸ்டென்ட் வேலைக்கு இன்டர்வியூ லெட்டர் வந்திருந்துச்சு,” என்று சொல்லி அந்தக் கடிதத்தை நீட்டினாள்.அதை வாங்கிப் பார்த்த அந்தப் பெண், “ஓ… நீங்கதானா அது? ஹெட் செஃப் உங்களுக்காகத்தான் வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காரு. லிப்ட்ல மூணாவது ஃப்ளோர் போங்க. கிச்சன் ஆபீஸ் அங்கேதான் இருக்கு,” என்றாள்.”தேங்க்ஸ்,” என்று சொல்லிவிட்டு மீனாட்சி லிப்டை நோக்கி நடந்தாள்.லிப்ட் கதவுகள் மூடியதும், அவள் கண்ணாடிப் பிம்பத்தில் தன் முகத்தைப் பார்த்து, “பயப்படாத மீனாட்சி… நீ சமைக்கப் போறது சாப்பாடு தான், ராக்கெட் விடப் போறது இல்ல.

சமாளிக்கலாம்,” என்று தனக்குத்தானே தைரியம் சொல்லிக்கொண்டாள்.ஆனால் மீனாட்சிக்குத் தெரியாது, அவள் சமைக்கப் போவது வெறும் உணவை மட்டுமல்ல, தன் விதியையும்தான் என்று.—லிப்ட் மூன்றாவது தளத்தில் வந்து நின்றது. கதவுகள் திறந்ததும், ஒரு நீண்ட தாழ்வாரம் (Corridor) மீனாட்சியை வரவேற்றது. அந்தத் தளம் மிகவும் அமைதியாக இருந்தது.மீனாட்சி மெதுவாக அடியெடுத்து வைத்து நடந்தாள்.

அப்போது வலது பக்கத்தில் இருந்த ஒரு சொகுசு அறையின் கதவு திடீரென திறந்தது.உள்ளிருந்து ஒரு பெண் ஆடை அலங்காரம் கலைந்த நிலையில், தலைமுடியைச் சரிசெய்தபடி வெளியே வந்தாள். அவளைத் தொடர்ந்து, அதிரவன் சக்கரவர்த்தி வெளியே வந்தான்.அவன் அணிந்திருந்த வெள்ளைச் சட்டையின் மேல்பக்க பட்டன்கள் திறந்திருந்தன. அவனது கழுத்து மற்றும் மார்புப் பகுதியில் அந்தப் பெண்ணின் லிப்ஸ்டிக் கரைகள் ஆங்காங்கே தெரிந்தன. முகத்தில் ஒருவித சோர்வும், அதே சமயம் அடங்காத திமிரும் தெரிந்தது.

எதிர்பாராத இந்தத் தோற்றத்தைப் பார்த்த மீனாட்சி அதிர்ந்து போய் நின்றாள். கிராமத்துப் பெண்ணான அவளுக்கு இது கலாச்சார அதிர்ச்சி.அதிரவன் தன் எதிரே நின்றிருந்த மீனாட்சியைப் பார்த்தான். அவளது எளிய ஆடை, கையில் இருக்கும் பழைய பை, முகத்தில் இருந்த மிரட்சி… இவள் நிச்சயம் இங்கு வேலை செய்பவள் இல்லை, வாடிக்கையாளரும் இல்லை என்பதை அவன் கணித்தான்.அவன் புருவங்கள் முடிச்சிட்டன. குரலில் அதிகாரம் தெறித்தது.”ஏய்… யார் நீ? இங்கே என்ன பண்ற?”அவன் கேட்ட விதமும், அவன் நின்ற கோலமும் மீனாட்சிக்கு அருவருப்பை ஏற்படுத்தியது.

‘இவன் யாரோ ஒரு விஐபி கெஸ்ட் போல… பணக்காரத் திமிர் பிடித்தவன். ஒழுக்கங்கெட்டவன்,’ என்று மனதிற்குள் நினைத்தாள்.அவள் முகத்தில் தெரிந்த அந்த அருவருப்பை மறைக்காமல், அவனை நேருக்கு நேர் பார்த்தாள்.”நான் யாரா இருந்தா உங்களுக்கென்ன? அது உங்களுக்குத் தேவையில்லாத விஷயம்,” என்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் சொல்லிவிட்டு, அவனை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்காமல், அவனைக் கடந்து இன்டர்வியூ நடக்கும் அறையை நோக்கி விறுவிறுவென்று நடந்தாள்.

அதிரவன் சிலையாய் உறைந்து போனான்.இந்த எட்டு வருஷத்தில், அவனது சாம்ராஜ்யத்தில், அவன் முகத்தைப் பார்த்து இப்படி ஒரு பதிலைச் சொன்னது யாரும் இல்லை. அதுவும் ஒரு சாதாரணப் பெண், அவனை ஒரு பூச்சியைப் பார்ப்பது போலப் பார்த்துவிட்டுப் போகிறாள்!அவன் கோபத்தில் பற்களை நறநறவென கடித்தான்.பக்கத்திலிருந்த பெண், “அதிரவா…” என்று அழைக்க, அவன் சட்டைப் பையிலிருந்து ஒரு கத்தை பணத்தை எடுத்து அவள் கையில் திணித்தான்.”கெட் அவுட்,” என்று சீறினான்.

அந்த பெண் பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு ஓடிவிட்டாள்.அதிரவன் கண்கள் மீனாட்சி சென்ற திசையையே வெறித்தன. “எவ்ளோ தைரியம் இவளுக்கு…

-அதே நேரம், இன்டர்வியூ அறையில்…மீனாட்சி உள்ளே சென்றபோது, ஹெட் செஃப் ஒரு பெரிய டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருந்தார். வெள்ளை நிற கோட் அணிந்து, கம்பீரமாக இருந்தார்.”குட் மார்னிங் சார்,” என்றாள் மீனாட்சி.அவர் அவளது சான்றிதழ்களை வாங்கிப் பார்த்தார்.

“ம்ம்… கரஸ்ல எம்.ஏ படிக்கிறீங்க… ஆனா சமையல் அனுபவம் எதுவும் இல்லையே? இங்க வர்றவங்க எல்லாம் பெரிய இடத்து ஆளுங்க. அவங்க டேஸ்ட் வேற மாதிரி இருக்கும். உங்களால சமாளிக்க முடியுமா?” என்று சந்தேகமாகக் கேட்டார்.மீனாட்சி பணிவாக, ஆனால் உறுதியாகப் பதிலளித்தாள்.”சார், பசி எல்லாருக்கும் பொதுவானதுதான். பணக்காரங்க நாக்குக்கு ருசி வேறயா இருக்கலாம், ஆனா சாப்பாட்டுல இருக்கிற ஆத்மார்த்தம் ஒண்ணுதான்.

எங்க ஊர்ல எங்க பாட்டி சொல்லுவாங்க, மசாலாவை அளந்து போடக்கூடாது, மனசுல இருந்து போடணும்னு. என்னால எந்த டிஷ்ஷையும் என் கைமணத்தோட சமைக்க முடியும். ஒரு வாய்ப்பு கொடுங்க, நிரூபிச்சுக் காட்டுறேன்.”அவள் பேசிய விதமும், சமையல் மீதான அவளது தெளிவும் அந்த செஃப்-ஐ கவர்ந்தது.

வழக்கமாக வரும் பயந்த சுபாவம் கொண்ட பெண்களைப் போல இவள் இல்லை என்பதை அவர் உணர்ந்தார்.”நல்ல பதில். உனக்கு ஒரு வாரம் டிரையல் டைம் தரேன். நாளைக்கே வந்து ஜாயின் பண்ணு,” என்றார் அவர்.மீனாட்சிக்குத் தலைகால் புரியவில்லை. “ரொம்ப நன்றி சார்!” என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே வந்தாள்.

அதே சமயம், அதிரவனின் பிரத்யேக அறை (Private Cabin).அதிரவன் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் கண்கள் சிவந்திருந்தன. கையில் இருந்த விஸ்கி டம்ளரை இறுகப் பற்றியிருந்தான். கண்ணாடி உடையும் அளவுக்கு அவன் பிடி இருந்தது.அவன் மனதிற்குள் மீனாட்சியின் அந்தப் பார்வை நிழலாடியது.”என் ஹோட்டல்ல… என் இடத்துல நின்னுட்டு… என்னையே என்னனு கேட்கிறா? நான் யாரோ ஒரு விசிட்டர்னு நினைச்சுட்டு இருக்கியாடி? இந்த இடத்துக்கே நான் தான் எமன்னு உனக்குக் காட்டறேன்.”அவன் மேஜை மீதிருந்த இன்டர்காமின் பட்டனை அழுத்தினான்.”செக்யூரிட்டி… இப்ப மூணாவது ஃப்ளோர்ல இருந்து ஒரு பொண்ணு வெளிய போவா… அவ யாரு, எதுக்காக வந்தான்னு விசாரிச்சு உடனே எனக்குச் சொல்லு,” என்று கர்ஜித்தான்.

போனை வைத்த அவன், ஜன்னல் வழியாக வெளியே செல்வதை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான்.”நீ மறுபடியும் என் கண்ணுல படுவ… அப்ப இருக்கு உனக்கு…”ஒரு வேட்டைக்காரன் தன் இரையைத் தப்பவிட்ட ஆத்திரத்துடன் அவன் காத்திருந்தான்.—

அத்தியாயம் 2

சென்னை மாநகரின் மத்தியில், வானுயர்ந்த கட்டிடங்களுக்கு மத்தியில், சுமார் பத்து ஏக்கர் பரப்பளவில் விரிந்து கிடந்தது **’சக்கரவர்த்தி இல்லம்’**. அது வீடல்ல, ஒரு நவீன கோட்டை. உயரமான கருங்கல் சுவர்கள், அதன் மீது சுழலும் லேசர் செக்யூரிட்டி கேமராக்கள், வெளியாட்களின் பார்வையை மட்டுமல்ல, பறவைகளின் அசைவையும் கூட **கண்காணித்தன**.அந்த பிரம்மாண்ட மாளிகையின் உள்ளே, அமைதி ஒரு கனமான போர்வை போலப் **போர்த்தப்பட்டிருந்தது**.

அங்கு வேலை செய்யும் பணியாளர்கள் நிழல்களைப் போல அசைந்தனர். சலசலப்பற்ற, துல்லியமான இயக்கங்கள். அவர்களின் எஜமானரின் மூச்சுக் **காற்றின்** திசையறிந்து இயங்குபவர்கள். சக்கரவர்த்தி இண்டஸ்ட்ரீஸின் தலைவன், **அதிரவன்** சக்கரவர்த்திக்கு, சத்தம் என்பது ஒழுங்கீனத்தின் அறிகுறி.

அவனது உலகில் ஒழுங்கீனத்திற்கு இடமில்லை.மாளிகையின் பிரதான கட்டிடம், அவனது தொழில் மற்றும் அதிகாரத்தின் பிம்பமாக, குளிர்ச்சியான மார்பிள் தரைகளுடனும், கலைப் பொருட்களுடனும் இருந்தது.ஆனால், இந்த மாளிகையின் இறுக்கமான அமைதிக்குச் சம்பந்தமே இல்லாமல், பசுமையான தோட்டத்தின் மறுமுனையில், நீச்சல் குளத்தை ஒட்டி அமைந்திருந்தது அவனது பிரத்யேக **’கெஸ்ட் ஹவுஸ்’**.

உள்ளே, விலையுயர்ந்த மதுவின் நெடியும், ஒரு பெண்ணின் மெல்லிய முனகல் ஒலியும், அறை முழுவதும் பரவியிருந்த மெல்லிய இசையுடன் கலந்திருந்தது.அறையின் ஒளியை மறைத்த கனமான திரைகளுக்குப் பின்னால், அந்தப் பெரிய படுக்கையில், அதிரவன் சக்கரவர்த்தி ஒரு சிங்கத்தின் கம்பீரத்துடன் சாய்ந்திருந்தான்.குறைந்த வெளிச்சத்திலும், அவனது பரந்த தோள்களும், செதுக்கி வைத்தது போன்ற அவனது மார்பு மற்றும் வயிற்றுத் தசைகளும் (Six-pack abs) தெளிவாகத் தெரிந்தன.

வியர்வைத் துளிகள் அவனது வெண்கல நிற சருமத்தில் வைரங்கள் போல மின்னின.அவன் மடியில், ஒரு மாடல் அழகி போன்ற தோற்றமளித்த பெண், அவனது கவனத்தைக் கவரப் போராடிக் கொண்டிருந்தாள். அவளது கைகள் அவனது கழுத்தை வளைத்திருக்க, அவனது கைகள் அவளை ஆக்கிரமித்திருந்தன.இருவரின் **உடல் சேர்க்கையின்** களியாட்டம் அதிபயங்கரமாக நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது.

ஆனால் அதிரவனின் பார்வையில் துளியும் காதலோ, காமமோ இல்லை. அது ஒருவித சலிப்பு கலந்த ஆதிக்கம். கூர்மையான, ஆழமான கண்கள். எதையும் ஊடுருவிப் பார்க்கும் கம்பீரப் பார்வை. அவளை அவன் ஒரு கருவியாக, தன் தேவையைப் பூர்த்தி செய்யும் ஒரு பொருளாக மட்டுமே பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தான்.உல்லாசத்தின் உச்சம் முடிந்த நொடியில், அந்தப் பெண் சோர்வாக, ஆனால் திருப்தியுடன் புன்னகைத்து, அவன் மார்பில் முகம் புதைத்து, “**அதிரவா…**” என்று கொஞ்ச முயன்றாள்.

அதுவரை அவளை இறுக்கமாகப் பற்றியிருந்த அவனது கைகள், அடுத்த நொடி அவளை ஒரு பொருளைத் தள்ளிவிடுவது போல இலகுவாகத் தள்ளிவிட்டன.”ஆ…” என்று சிறிய அதிர்ச்சியுடன் அவள் விலக, அதிரவன் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தான்.முழு நிர்வாணமாக அவன் நின்ற கோலம், ஒரு ரோமானியக் கடவுளின் சிலையைப் போல கம்பீரமாக இருந்தது.

அவன் அசைவுகளில் துளியும் தயக்கமோ, கூச்சமோ இல்லை. அவனது ஒவ்வொரு அசைவும் அதிகாரத்தின் வெளிப்பாடாக இருந்தது.அவள் சுதாரிப்பதற்குள், தன் பேண்ட்டின் பாக்கெட்டில் இருந்து ஒரு தடிமனான பணக்கட்டையை எடுத்து, அவள் அமர்ந்திருந்த படுக்கையின் மீது அலட்சியமாக வீசினான். பணம் அவள் முகத்தில் பட்டுச் சிதறியது.”கிளம்பு”ஒற்றை வார்த்தை. ஆனால் அது இடியென ஒலித்தது.

அதில் கட்டளை இருந்தது, அதிகாரம் இருந்தது, ஆனால் துளியும் உணர்ச்சியில்லை.அந்தப் பெண் அவமானத்தில் முகம் **சுருங்க**, “**அதிரவன்**, நான்…” என்று ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்தாள்.அவன் அவளைத் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. சிகரெட் ஒன்றை எடுத்துப் பற்றவைத்தபடி, கண்ணாடி ஜன்னலை நோக்கித் திரும்பி நின்றான். அவனது மேனரிசம் அப்பட்டமாகச் சொன்னது: ‘உன் தேவை முடிந்தது.

நீ இப்போது என் கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு தூசி.’அவள் கண்களில் (ஏமாற்றத்தின் பிரதிபலனாக) நீர் திரள, தன் உடைகளை அவசர அவசரமாக அள்ளிப் போட்டுக்கொண்டு, அந்தப் பணக்கட்டையையும் எடுத்துக்கொண்டு, அந்தக் **கெஸ்ட் ஹவுஸை** விட்டு அவமானத்துடன் வெளியேறினாள்.அதிரவன் சக்கரவர்த்தி, புகையை ஊதியபடி, ஜன்னல் வழியாகத் தெரிந்த தன் சாம்ராஜ்யத்தின் விளக்கொளிகளை, சலனமற்ற பார்வையுடன் வெறித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அந்தப் பெண் வெளியேறிய கதவின் சத்தம் அடங்கிப் பல நொடிகள் ஆகியிருந்தன.**கெஸ்ட் ஹவுஸின்** பிரம்மாண்ட கண்ணாடி ஜன்னல் அருகே, அதிரவன் சக்கரவர்த்தி நின்றிருந்தான். அவன் அணிந்திருந்த கறுப்பு ‘சில்க் ரோப்’ (Silk Robe) மட்டும் அவன் உடலை மறைத்திருந்தது. சிகரெட்டிலிருந்து எழுந்த புகை, ஜன்னல் கண்ணாடியில் மோதிச் சுழன்றது.வெளியே, அவனது சாம்ராஜ்யம் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அவனுக்கு வயது 33.இந்த உலகில், இந்த சாம்ராஜ்யத்தின் அசைக்க முடியாத சக்கரவர்த்தி அவன். ஆனால் அவனுக்கென்று சொந்தம் கொண்டாட, “**அதிரவா…**” என்று உரிமையுடன் தோள் சாய, இந்த நொடி வரை ஒரு ஜீவன் கூட இல்லை. அவனுக்கு அது தேவையுமில்லை.இந்த **கெஸ்ட் ஹவுஸ்** இரவுகள் அவனுக்குப் புதிதல்ல. அவை அவனது வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதி.

தேவையற்ற உணர்ச்சிக் குழப்பங்கள் இல்லாத, உடல்களின் தற்காலிகப் பரிமாற்றம். காதல், பாசம், உறவு – இவையெல்லாம் அவனது அகராதியில் பலவீனத்தின் ஒத்த சொற்கள். அவனது இரவுகள் வேட்டைக்காகவோ அல்லது இது போன்ற உல்லாசத்திற்காகவோ மட்டுமே ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன. விடிந்தால், அவன் வேறு மனிதன்.அவனது பார்வை, தூரத்தில் தெரிந்த **’சக்கரவர்த்தி டவர்ஸ்’** (Chakravarthi Towers) மீது பதிந்திருந்தது.

எட்டு வருடங்களுக்கு முன், தன் தந்தையின் திடீர் மரணத்திற்குப் பின், 25 வயதில் **’சக்கரவர்த்தி இண்டஸ்ட்ரீஸ்’** முழுவதையும் அவன் தோள்களில் ஏற்றபோது, சுற்றிலும் நரிகள் சூழ்ந்தன. சிதைந்து கிடந்த சாம்ராஜ்யத்தைக் கடித்துக் குதறக் காத்திருந்தன.இன்று, ஆசியாவின் பாதி வணிகம் அவனது கண் அசைவில் நடக்கிறது.அவன் வெறும் தொழிலதிபர் அல்ல. அவன் ஒரு **ஆர்க்கிடெக்ட்**.கடல் வாணிபத்தில் (Shipping) அவனை மீறி ஒரு சரக்குக் கப்பல் நகர முடியாது.அவனது **’சக்ரா டெக்னாலஜிஸ்’**, பல நாடுகளின் பாதுகாப்புத் தரவுகளை (Defence Data) **கையாள்கிறது**.

அவனை வீழ்த்த நினைத்த அத்தனை தொழில் போட்டியாளர்களும், இன்று ஒன்றுமில்லாமல் தெருவில் நிற்கிறார்கள்.இந்த சாம்ராஜ்யம் பூக்களால் கட்டப்படவில்லை. இது எதிரிகளின் **இரத்தத்தாலும்**, அவர்களின் சிதைந்த கனவுகளாலும் கட்டப்பட்டது.வெளியுலகிற்கு அவன் ஒரு மில்லினியம் ஐகான் (Millennium Icon). பத்திரிக்கைகளின் அட்டைப்பட நாயகன். ஆனால் அவனது நிழல் உலகத்திற்கு…அவன் பெயர் ஒரு மரண சாசனம்.அவனது எதிரிகளுக்கு, **’அதிரவன் சக்கரவர்த்தி’** என்பது எமனின் மற்றொரு பெயர்.

அவனை ஏமாற்ற நினைப்பவர்கள், அடுத்த சூரியோதயத்தைப் பார்ப்பதில்லை. அவனது சாம்ராஜ்யத்தின் வேர்கள், அரசாங்கத்தின் சட்டப் புத்தகங்கள் தொட முடியாத பாதாள இருட்டில் ஆழமாக ஊன்றப்பட்டிருந்தன. அவன் விதிகளைப் பின்பற்றுபவன் அல்ல; அவனுக்காக விதிகள் வளைக்கப்படும், அல்லது உடைக்கப்படும்.சிகரெட்டை ஆஷ்ட்ரேயில் நசுக்கினான்.இந்த அறையில் இன்னும் மிச்சமிருந்த அந்தப் பெண்ணின் வாசனை இப்போது அவனுக்குக் **குமட்டியது**.

இண்டர்காமின் பட்டனை அழுத்திக் கர்ஜித்தான்.”பதினைந்து நிமிடங்களில் இந்த **கெஸ்ட் ஹவுஸ்** சுத்தமாக வேண்டும். ஒரு துளி வாசனை இருக்கக் கூடாது.”அவன் குரலில் இருந்த குளிர்ச்சி, மறுமுனையில் கேட்ட பணியாளரை நடுங்கச் செய்தது.கண்ணாடி ஜன்னலில் அவனது பிம்பம் தெரிந்தது. சலனமற்ற, கூர்மையான கண்கள். எதையும் சாதிக்கும் திமிர். எதையும் இழக்கத் தயாரான தனிமை.இந்த மாளிகையின் பிரதான கட்டிடத்தில், அவனது பிரம்மாண்ட படுக்கை, சுருக்கங்கள் விழாமல், அவனுக்காக மட்டும், கச்சிதமாகக் காத்திருந்தது. இந்த இரவின் அத்தியாயம் முடிந்தது.அடுத்த வேட்டைக்கு அவன் தயாராகிக் கொண்டிருந்தான்.

ஆனால் இனிமேல் அவன் மனித **உயிரோடு** ஒரு புள்ளி மானையும் வேட்டையாடப் போகிறான் என்று அவன் அறியவில்லை.

இதே இரவு நேரம் **கள்ளிக்காட்டு** கிராமத்தை…தென்னரசு மிகவும் கோபமாக நாட்டு சாராயமும் கோழிக் **கறியையும்** சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.”என்ன மச்சான்? **அரசு** இந்த மாதிரி சாராயத்துல கை வைக்க **மாட்டானே**! இன்னிக்கு என்ன இப்படி குடிச்சிட்டு இருக்கான்??”என்று அருகில் இருக்கும் நெடுமுனி கேட்க,அதற்கு அரசு அருகில் இருக்கும் சின்னையன்:”உனக்கு செய்தி தெரியாதா? பெரிய ஐயா வீர ஐயா வீட்டுப் **பொண்ணு** கேட்டு வீடு வரைக்கும் போயிட்டாரு.

ஆனா, **’பொண்ணு மேல்படிப்பு படிக்கிற வரைக்கும் நான் எதைப்பத்தியும் முடிவா சொல்றதுக்கு இல்லைன்னு’** வேற சொல்லி விட்டதிலிருந்து தென்னரசுக்கு ஒரே கோபம். இவன் படிச்ச படிப்புக்கு டவுன்ல நல்ல வேலை பார்த்துகிட்டு இருக்கான். இவன் ஆசைப்பட்ட ஒன்னே ஒன்னு – வீரையா வீட்டுப் **பொண்ணு** மீனாட்சியை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு அடுத்த ஊர் தலைவரா இருந்து இந்த ஊரை வழிநடத்தணும்னு கனவு கண்டுக்கொண்டு **இருந்தான்**. ஆனா அந்தப் **புள்ள** மேல்படிப்புக்காகப் போறதால அவங்க அப்பன் கல்யாண பேச்சை எடுக்காம விட்டுட்டாரு. அதனால்தான் மனசு கஷ்டத்துல **அரசு** குடிச்சிட்டு இருக்கான்.

இல்லைன்னா நம்ம **அரசுக்கு** இந்த பழக்கமெல்லாம் ஏது??”என்று சின்னைய்யன் மிகவும் கவலையாகச் சொல்ல,”அட என்ன மச்சான் இதுக்கு அலையுற? உன் **பவுசுக்கு** டவுன் **புள்ளைங்க** எல்லாம் உன்கிட்ட வந்து விழுறாங்க. நீ இந்தக் காட்டுச் **சிறுக்கிக்காக** அழுகிறாயா? அவ படிப்புக்காகப் போனா போகட்டும். இப்பல்லாம் **பொம்பளப் பிள்ளைகளை** நம்ப முடியாது. இப்ப நம்ம கிராமத்துக்குள்ள காதல் கல்யாணம் சகஜமாகிப் போச்சு.

இப்ப நம்ம ஊர்லயே மெட்ராசுக்குப் போய் படிக்கப் போற **புள்ள** இதுதான். எந்தப் **பிள்ளையும்** புருஷனோட எல்லையைத் தாண்டாது. இந்தப் **பிள்ளை** மட்டும்தான் கல்யாணம் ஆகுறதுக்கு முன்னாடி நம்ம ஊரு எல்லையைத் தாண்டி வேற டவுனுக்குப் போகுது. அதனால நீ மனசுல ஆசையை **போட்டுக்காம** வரும் காலத்தைப் **பாத்துகிட்டு** உன்னோட பொழப்பைப் பாரு. இப்பதான் கஷ்டத்தில் இருந்து உன் குடும்பம் உன்னால தலை எடுக்க ஆரம்பிச்சிருக்கு.”என்று நெடுமுனி ஓசி சரக்குக்காகக் கொஞ்சம் உபதேசம் ஓவராக வழங்க.”டேய்! எதுக்குடா கொசு சாராயத்துக்கு இப்படி ஒரு வழிசல்? அவனோட ஆசை பல காலங்களுக்கு முன்னாடி ஊர் தலைவரா இருந்த குடும்பம்.

நடுவுல அவங்க போதாத காலம் பஞ்சத்தில் அடிபட்டு கீழே இறங்கிப் போனதால, வீரய்யாவோட குடும்பம் நம்ம ஊருக்கு வழி காட்டும் தலைவர் குடும்பமா மாறிடுச்சு. ரெண்டு தலைமுறை கடந்து போயாச்சு. இப்போ வீரையாவுக்கு ஆண் வாரிசு கிடையாது. ஒரே ஒரு பொண்ணு. அந்தப் **பிள்ளையை** கல்யாணம் பண்ணி **விட்டுப் போன** தனது தலைமைப் பொறுப்பையும், குடும்ப கவுரவமான ஊர் தலைவர் பதவியை எடுத்துக்க நம்ம தென்னரசு ஆசைப்படுகிறான்.

இதுல என்ன தப்பு இருக்கு? நம்ம ஊர்ப் **பிள்ளைங்க** ஊர்க் கட்டுப்பாட்டை மீறிப் **பார்த்து** இருக்கியா? வெளிய **இடத்திலிருந்து** எந்த ஒரு தப்பையும் பண்ண மாட்டாங்க. கண்டிப்பா அந்தப் **புள்ள** படிப்பு முடிச்சு இங்க வரும்.

கண்டிப்பா நம்ம தென்னரசுக்கும் அந்தப் **பிள்ளைக்கும்** **பரிசம் போட்டு** கண்ணாலம் நடக்கும்.”என்று சின்னையன் ஒரு நேர்மறையான **கருத்தைத்** தெரிவிக்க.”வாயை மூடுங்கடா வெட்டிப் **பயலுங்களா**! அந்தப் **பிள்ளையை** நான் கல்யாணம் பண்றது அந்தத் தலைவர் **பதவிக்காக இல்லை**! அந்தப் **பிள்ளை** மனசுல என்ன இருக்குன்னு நமக்குத் தெரியாது! ஆனால் அந்தத் தலைவர் பதவிக்காக நான் என்ன வேணாலும் பண்ணுவேன்! **’பதவி** விட்டுப் போகக் **கூடாதுன்னு’** வீரையா ரொம்பவே ஆசைப்படுறாரு. அதனால்தான் அவர் சொந்த அக்கா மகனுக்குத் தன்னோட மகளைக் கொடுக்கலாம்னு திட்டம் போடுறாரு.

*அது உங்க அக்கா பக்கத்து வீட்டுக் கிழவிகிட்ட பெருமையாப் பேத்தி சொன்ன விஷயத்தை நான் கேட்டேன்.** அதை விடக் கூடாது. அந்த ஊர் தலைவர் பதவி எனக்குத்தான் வரணும். இந்தக் **கள்ளிக்காட்டு** மலை கிராமத்துக்கு நான் தான் தலைவரா இருக்கணும். இந்தக் கிராமத்தில் இருக்கிற எல்லா ஊர்ச் **சனங்களும்** ரெண்டு தலைமுறைக்கு முன்னாடி என் பாட்டன் கிட்ட எப்படி கும்பிடு போட்டாங்களோ, அதே தான் இப்போ எனக்கும் அது நடக்கணும். நாளைக்கு என் பிள்ளைக்கும் அதான் நடக்கணும்.

“என்று தலைமுறை தலைமுறையாகப் **பாதுகாக்கும்** பதவி தனக்கு வந்து விடாதோ என்ற ஆதங்கத்தில் தென்னரசு, சாராயத்தின் வீரியத்தால் அப்படியே மயங்கி கீழே விழுந்து விட.”அவ்வளவுதான் டேய் முனி! இவனைத் தூக்கிட்டு அவன் வீட்லவிட்டுட்டு வா. இப்பப் பேசுனதுகூட உனக்கு மறுநாள் காலைல ஞாபகம் இருக்காது.

முதல் முறை வேற குடிச்சிருக்கான். பாத்து பத்திரமா **வீட்ல** போய் **சேர்த்துவிடு**. அவங்க ஆத்தா உனக்காக காத்து **கிடக்கும்**.”என்று சொன்னவுடன் முனி அவனைப் பத்திரமாக வீட்டில் **சேர்த்து விட**, தனது மாமனார், கணவர் தலைவர் பதவிக்கு ஆசைப்பட்டு உயிர் **துறந்திருக்க**, மிச்சமிருப்பது ஒரே ஒரு ஒற்றை மகன். இவனும் தலைவர் பதவிக்காகப் **பழக்கமில்லாத** குடிப்பழக்கத்திற்கு அடிமையாகி விட்டான் என்று தென்னரசுவின் அம்மா மிகவும் கவலைப்பட்டார்.

_______________________

இங்கே மீனாட்சியின் புதிய பயணம் தொடங்கியது.

________________________________________

அத்தியாயம் 1

கள்ளிக்காட்டு கிராமம் உங்களை அன்போடு வரவேற்கிறது என்று அந்த மலை கிராமத்திற்கு முன்பாக மிகப்பெரிய ஆர்ச் ஒன்று கம்பீரமாக எழும்பி நின்றிருந்தது.

அரசாங்கம் கவனிக்கவில்லை என்றாலும், அந்த மலை கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் சற்று வசதி அடைந்த பிறகு தங்களுக்கான அனைத்தையும் அவர்களே செய்து முடித்துக் கொண்டுவிட்டார்கள்.மலைக்குக் கீழே இருந்து மேலே செல்வதற்கான வாகன வசதிகள், அவர்களுக்கான சிறுசிறு அங்காடிகள், மருத்துவமனைகள் என்று மலை கிராமத்திலும் கீழேயும் அரசாங்கத்திடம் போராடிப் பெற்று, ஏதோ ஓரளவிற்கு மூச்சு விடும்படி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது அந்தக் கள்ளிக்காட்டு மலை கிராமம்.மேலும், படிப்பறிவற்ற மக்கள் தானே நீங்கள் என்று சொல்லும் அளவிற்கு மோசமான நிலைமை இல்லை.

படிப்பின் மீது விருப்பம் இருக்கும் பிள்ளைகள் தாராளமாக மலை கிராமத்தில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை வாகனங்கள் உதவியோடு மலைக்குக் கீழே இருக்கும் பகுதியில் உயர்நிலைப்பள்ளி முடித்துவிட்டு, டவுனில் கல்லூரிப் படிப்பு மேற்கொள்கிறவர்களும் இருக்கிறார்கள். பெரும்பாலும் ஆண்கள் தான் படிப்பைத் தொடர்கிறார்கள். பெண் பிள்ளைகள் 12 ஆம் வகுப்பு இல்லை, முதல் டிகிரியோடு முடித்துக் கொள்கிறார்கள்.

ஆனால் இங்கே, ஒருத்தி இரண்டாவது கட்ட டிகிரி மேற்படிப்புக்காகத் துடித்துடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.அவள்தான் நம் கதையின் நாயகி மீனாட்சி.மீனாட்சி, மலைக் கிராமத்தின் பூபாள ராகம். அவளின் கல்லூரிப் படிப்பு நிறைவடைந்திருக்க, மேற்கொண்டு கல்வி கற்க வேண்டும் என்ற கனவு அவளைத் துரத்தியது.

அந்தக் கனவு நிறைவேறுவதற்கு, ஊரின் குலதெய்வமான மலைத் தாயின் சம்மதம் வேண்டும் என்று அவள் மனம் ஆழமாக நம்பியது. ஒரு காலைப்பொழுதில், செங்காந்தள் மலர்கள் பூத்திருக்கும் புதர்ச்செடிகளின் நடுவே அமைந்திருந்த சிறு கோவிலை நோக்கி அவளின் கால்கள் நடந்தன.

கோயிலின் கருவறை இருண்டிருந்தாலும், அங்கிருந்து வந்த கற்பூர மணம் அவளின் ஆழ்மனதை ஆட்கொண்டது. கண்கள் மூடி, கைக்கூப்பி அவள் நின்ற கோலம், ஒரு தேவதையின் தவம் போல் இருந்தது. இளங்காற்று அவளின் நீண்ட கூந்தலை அசைத்து, நெற்றி வகிட்டில் பூசப்பட்டிருந்த குங்குமத்தை வருட, அது அவளின் வெட்கத்தை மேலும் தூண்டியது.

தியானத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் பௌர்ணமி நிலவு போல், அவளின் முகம் ஒளிர்ந்தது. கூரிய நாசியும், வில் போன்ற புருவங்களும், தாமரை மொட்டு போன்ற மெல்லிய உதடுகளும் அவளின் பேரழகின் சான்றுகள்.அவளின் கண்கள்தான்! அவை மலையருவியின் ஆழத்தையும், காட்டெருமையின் துணிவையும், மானின் வெகுளித்தனத்தையும் ஒருங்கே கொண்டிருந்தன.

குலதெய்வத்திடம் தனது ஆழ்மனக் கோரிக்கையைச் சமர்ப்பித்தபோது, அவளின் புருவங்கள் மெல்ல நெரிந்து, உதடுகள் ஏதோ மந்திரம் உச்சரிப்பது போல் அசைந்தன. அவளின் இந்தச் சலனம், மலையின் அமைதியில் ஒரு மெல்லிய அதிர்வை உருவாக்கியது. மனதின் ஆழத்தில் உதித்த நம்பிக்கை, அவளின் முகத்தில் ஒரு தெய்வீகப் புன்னகையாய் விரிந்தது. அது, “நான் நிச்சயம் என் கனவை அடைவேன்” என்று உலகிற்கே பறைசாற்றுவது போல் இருந்தது.அவள் கிராமத்து மண்ணின் வாசனையையும், மலையடிவாரத்துச் செடிகளின் குளிர்ச்சியையும் தன் உடலெங்கும் சுமந்தவள். எந்த அலங்காரமும் இன்றி, ஒரு சாதாரணப் பஞ்சுக் கலவைச் சேலையில் அவள் நின்றபோது, அதுவே ஒரு சிற்பியின் கைவண்ணத்தில் உதிர்ந்த கலைப் படைப்பாய் ஜொலித்தது. மீனாட்சி, வெறும் பெயர் அல்ல; அது மலைக் கிராமத்தின் பெருமை, குலதெய்வத்தின் வரம், கல்விக்கான ஒரு புதிய சகாப்தத்தின் துவக்கம்.

“சாமி, உனக்கே தெரியும். என்னதான் எங்க ஊரு பெண் கல்வி, பெண் சுதந்திரம்னு பேச்சு கொடுத்தாலும், ஒரு பெண்ணை ஒரு கட்டத்துக்கு மேல அவளோட கனவை அடைய விடாமல் பண்ணிடுவாங்க. ஒண்ணு இந்தக் கிராமத்துக்குள்ளே இருக்கிற ஒருத்தனைக் கல்யாணம் பண்ணி வாழணும். இல்ல, பக்கத்துல இருக்கிற டவுன்ல இருக்குற படிச்ச மாப்பிள்ளையைப் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைப்பாங்க. ஆக மொத்தம், பொண்ணுங்க தனியா சாதிச்சு சொந்தக்காலில் நிக்கணும்னு இங்கே யாருக்கும் தோன்றியது கிடையாது.

புருஷன் கையைப் பிடிச்சுக்கிட்டு என்ன வேணாலும் செய் அப்படின்னு சொல்றாங்களே தவிர, உனக்கு என்ன விருப்பமோ அதைச் செய்யணும்னு யாரும் சொன்னது கிடையாது. கஷ்டப்பட்டுப் போராடி அப்பா ஆத்தா கிட்ட அனுமதி வாங்கி மாஸ்டர் டிகிரி படிக்கிறதுக்காக சென்னைக்குப் போகப்போறேன்.

இதுவரைக்கும் எங்க ஊர்ல யாரும் அப்படிப் போனது கிடையாது. அங்க போனதுக்கு அப்புறம் எனக்கு எந்த ஒரு தீங்கும் வராம நீதான் எனக்குத் துணையாகவே இருக்கணும். நாளைக்குக் காலைல புறப்படப் போறேன். அதான் இப்ப உன்னைப் பார்த்துட்டுப் போக வந்தேன். எப்பவுமே உன்னோட நினைப்பு என் மனசுல இருக்கும்.

உன் புள்ளையை நீதான் தாயி காப்பாத்தணும்.”என்று கடவுளிடம் மன்றாடிவிட்டுத் தன் வீட்டை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தாள் மீனாட்சி.ஊர்த் தலைவர் என்பதால் அவள் வீடு சற்று இரண்டு அடுக்குக் கல்வீடு. கீழே ஒரு சமையலறை, மிகப்பெரிய வராண்டா, அருகிலேயே ஒரு கழிவறையோடு ஒரு படுக்கை அறை சேர்ந்திருந்தது. இவர்கள் வீட்டில் மட்டும்தான் இந்த நவீன வசதி.

மேலே ஒரு மிகப்பெரிய ரூம் மட்டுமே இருந்தது.”என்னடி, உங்க அம்மன்கிட்ட வேண்டுதல் வச்சுட்டு வந்துட்டியா? எப்படி அடம் பிடிச்சு மெட்ராஸ்க்குப் போகப் போற? துணைக்குக் கூட யாரும் வேணாம், நானே போவேன்னு அப்படின்னு சொல்ற. பார்த்து ஜாக்கிரதையா போ.

நம்ம ஊர்ல டிவி எல்லாம் இருக்கு, செய்தி எல்லாம் பார்ப்பாங்க. அங்க நிறைய அநியாயம் நடக்குதுன்னு சொல்லிட்டு இருக்காங்க. பார்த்துச் சூதானமா இருந்துக்கோ. உங்க ஐயா பின்னாடி வராண்டாவில் உட்கார்ந்துட்டு இருக்காரு. போய் இந்தக் காபியைக் கொடு.”என்று அவளது தாய் மங்கம்மா கையில் ஒரு காபிக் கத்தைக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றுவிட, இவளும் பவ்யமாகத் தன் தந்தை அருகில் வந்து நின்று,”ஐயா, இந்தாங்க காபி”.

“என்னம்மா, கோவிலுக்குப் போயிட்டு வந்துட்டியா? உனக்குத் தேவையானது எல்லாத்தையும் தயார் பண்ணி வச்சுட்டியா? நாளைக்குக் காலைல நானும் செங்கோடனும் ரயில்வே ஸ்டேஷன் வரைக்கும் கூட வருவோம். துணைக்கு யாரும் வேணாம்னு சொல்லிப்புட்ட. அப்ப மனசு கேட்கல.

நீ ரயில் ஏறும் வரை உன் கூடவே இருக்கோம். அங்க போனதுக்கு அப்புறம் உன் மனசு தட்டுத் தடுமாறக்கூடாது. நீ எதுக்காகப் போறியோ, அந்த வேலை முடிஞ்ச உடனே நம்ம ஊரைப் பார்த்து வந்துடணும் கண்ணு. ஊருக்கே நாட்டாமை பண்றேன். என் புள்ள சரியா இருக்கணும்னு எனக்கும் தோன்றும் இல்லையா? அதான் உன்கிட்ட சொல்றேன்.”

என்று ஒரு தந்தையாகத் தன் மகளுக்கு ஏதாவது ஆபத்து வந்துவிடுமோ, அதே சமயம் கிராமத்துத் தலைவராகத் தான் போடும் கட்டுப்பாட்டுக்குள் தன் மகளும் இருக்க வேண்டும் என்ற ஒரு பயத்தோடவே வீரய்யா அவளைப் பார்த்துச் சொல்ல,”சரிங்கய்யா. எனக்கு நல்லா படிக்கணும், சொந்தக் காலில் நிக்கணும்.

அதே சமயம், நம்ம ஊர்க் கட்டுப்பாட்டை மீறாமலும் பார்த்துப்பேன்.”என்று சொல்லிவிட்டு அவள் அறையை நோக்கிச் சென்று, ஏற்கனவே கலைத்து வைத்திருக்கும் தன் உடைகளை எல்லாம் சரி செய்து தன் பெட்டிக்குள் அடைத்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது,”என்ன புள்ள, மெட்ராசுக்குப் புறப்பட்ட மாதிரி இருக்கு?”என்று சொல்லிக் கொண்டே அறைக்குள் வந்தாள் அவளது சக தோழி தெய்வானை.

“வாடி. என்னடா, உதவிக்கு யாரும் இல்லைன்னு நினைச்சேன். நல்லவேளையா நீ வந்துட்ட. ஆனா நீ இவ்வளவு ஃப்ரீயா இருக்க முடியாது. உன்னோட சீமந்தப் பிள்ளை அம்மா வேணும்னு அழ ஆரம்பிச்சிருப்பானே.””அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல புள்ள. அவங்க அப்பா கூட கடைத்தெருவுக்குப் போயிருக்கு. அதனால நான் இப்போ நிம்மதியா ஃப்ரீயா இருக்கேன்.

ஏண்டி, கொஞ்ச நேரம் கூட நான் இருக்கக் கூடாதா? இந்தக் குழந்தை பெத்ததுல இருந்து என்னால மூச்சு கூட விட முடியல. எல்லாரும் நல்லா பாத்துக்கிறாங்கதான். இருந்தாலும், எதையோ இழந்த மாதிரி ஒரு ஃபீல். அதான் புரியுது. இப்போ நீ பாரு, ஒரு மாஸ்டர் முடிச்ச உடனே அடுத்த டிகிரிக்குப் பதிவு போட்டு மெட்ராஸ்க்குப் போகப் போற.

ஆனா என்னோட நிலைமையைப் பார்த்தியா? 12-ஆவதுல நம்ம ஸ்கூல்ல இரண்டாவது மார்க் எடுத்தேன். என்ன பிரயோஜனம்? மாமனுக்கு வயசு ஆகுதுன்னு அம்மா அழுததால மாமாவைக் கட்டிக்கிட்டேன். நல்ல மனுஷன். என்னை ராணி மாதிரி பார்த்துக்கிறார். இந்த நாலு வருஷக் கல்யாண வாழ்க்கைல ஒரு தடவை கூடப் பிரச்சனைன்னு வந்ததே கிடையாது.

எனக்கு என்ன வேணும், என்ன வேணாம்னு எல்லாமே பார்த்துப் பார்த்துச் செய்யறாரு. இந்தக் கிராமத்திலே எனக்கு வாழப் பிடிக்கலைன்னு சொன்ன ஒரு காரணத்துக்காக, கல்யாணம் ஆன மூணே மாசத்துல என்னை பக்கத்துல இருக்குற டவுன்ல தனிக் குடித்தனம் வச்சு, அங்க அவரு ஒரு மில்லில் வேலை பார்த்து, என்னைப் பார்த்துக்கிறாரு. நானும் அங்க இருக்கிறவங்களுக்கு மதிய சாப்பாடு ஆர்டர் கான்ட்ராக்ட் எடுத்து, ஏதோ வீட்டில் இருந்து என்னால முடிஞ்ச ஒரு பிசினஸ் மாதிரி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன்.

ஆனா, மேற்படிப்பு படிக்கணும்னு நினைச்ச என் கனவு மட்டும் போயிடுச்சு. ஆனா, என் சக வயதுத் தோழியான நீ, உன்னோட வாழ்க்கையோட லட்சியத்தை அடையும்போது, பார்க்க எனக்கு ரொம்பச் சந்தோஷமா இருக்கு. அப்புறம் ஒண்ணு புரிஞ்சுக்கோ. ஊர்க் கட்டுப்பாடு அது இதுன்னு சொல்லுவாங்க. உன் மனசுக்கு என்ன தோணுதோ அதைப் பண்ணு. உனக்காக, உனக்கே உனக்காகப் பிறந்த ஒரு ராஜகுமாரன் இருப்பான்.

“என்று சொல்லி தெய்வானை கண்சிமிட்ட, வருங்காலத் திருமண வாழ்க்கை பற்றி அதிக கனவு கண்டு கொண்டிருக்கும் மீனாட்சிக்கும் அவள் சொன்னவுடன் வெட்கம் வந்துவிட்டது. என்னதான் படிப்பு, அடுத்த வேலை என்று அவள் நினைத்தது நடந்தாலும், இறுதியாகத் திருமணம் என்று வரும்போது அவள் பல கனவுகளைக் கண்டு வைத்திருக்கிறாள்.

அவளுக்காகவே, அவளுக்காக மட்டுமே பிறந்தவன், அவளை மட்டுமே நேசிப்பவன், வேறு எந்தப் பெண்ணின் மீதும் பார்வை போகாதவன், கண்ணியமான ஒரு ஆண்மகன் தனது வாழ்நாள் துணையாக வர வேண்டும் என்று வயது வந்த நாள் முதல் அவள் கண்டு கொண்டிருக்கும் கனவு அது.”அட என்னடி, படிப்பு ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் கல்யாணத்தைப் பத்திப் பேசினா உனக்கு வெட்கம் வந்துடுது பாத்தியா? சரி, சரி.

சீக்கிரம் எடுத்து வை. இப்ப நீ தயாரா வச்சிருந்தா, நாளைக்குக் காலைல அது போச்சு இது போச்சுன்னு சொல்ல முடியாது.”என்று இருவரும் பேசிக்கொண்டே அனைத்துத் தேவையான பொருட்களையும் பத்திரமாக இரண்டு பெட்டிக்குள் அடைத்து, ஒரு டிராவல் பேக், ஒரு சூட்கேஸ் என்று திட்டமாகப் பயணத்திற்கான பொருட்களை எடுத்து வைத்திருக்க,”தெய்வானை, எனக்கு என்னன்னு தெரியல. ஒரு மாதிரியாவே இருக்கு.”

“என்னடி, என்ன ஆச்சு?””ஊருக்குப் போகணும், படிக்கணும் அப்படின்னு சண்டை எல்லாம் போட்டு எல்லாம் ஓகே. இப்ப நம்ம ஊரை விட்டுப் போக நினைக்கும்போது கொஞ்சம் கவலையா இருக்கு.””அடியேய், நீ வேற. ஏண்டி, குழந்தைக்கு உடம்பு சரியில்ல, மந்திரிக்கணும்னு சொல்லிப் பத்து நாள் என் மாமியார் கிட்ட வச்சுட்டு இருக்கும்போதே எனக்குப் பிடிக்கவே இல்லை. நம்ம ஊர்ல இருக்க? இங்க இருந்து எஸ்கேப் ஆகத்தான் எத்தனை பொண்ணுங்க காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க.

நீ அதிர்ஷ்டசாலிடி. என்ன மாதிரி, பொண்டாட்டி பேச்சைக் கேட்டு டவுனுக்கு வேலையை மாத்திக்கிட்டுப் போற புருஷன் கிடைக்கிறதும் அதிர்ஷ்டம். ஆனா, சில பிள்ளைங்களை நினைச்சுப் பாரு. வாழ்நாள் முழுக்க இந்த அழகர் மலையைத் தாண்டி எங்கேயும் போக முடியாம, எந்த ஒரு சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்க முடியாமல் இருக்காங்களே? அவங்களை நினைக்கும்போது நம்ம வாழ்க்கை எவ்வளவு நல்லா இருக்கு.

இந்த ஃபீலிங்ஸ் எல்லாம் இருக்கிறதை கட் பண்ணிட்டு, ஒழுங்கா நாளைக்குப் பிரயாணம் பண்ண ஏற்பாட்டைப் பாரு. சரி, நேரம் ஆச்சு. என் புருஷன் கடைத்தெருவுக்குப் போய் வந்திருப்பாரு. நான் வீட்டுக்குப் போறேன்.”என்று சொல்லி தெய்வானை விடைபெற,இரவு நேர உணவுக்காக அவள் அம்மா அழைத்தவுடன், மீனாட்சி தன் தாய் தந்தையுடன் உணவருந்தி முடித்துவிட்டு,’தெய்வானை சொல்றது கரெக்ட்.

லைஃபை என்ஜாய் பண்ற வயசுல என்ஜாய் பண்ணிக்கணும். என்னோட ஃபியூச்சர் எப்படி இருக்கும், யார் கிட்ட இருக்குன்னு சொல்ல முடியாது. அதனால என்னோட பேச்சுலர் லைஃபை நான் செமையா என்ஜாய் பண்ணணும்,’ என்று நினைத்துக் கொண்டே கண்களை மூடி உறக்கத்தைத் தழுவினாள்.தன் வருங்கால வாழ்க்கையை நினைத்து மிகவும் மகிழ்ச்சியாக அவள் உறக்கத்தைத் தொடர,அவள் நினைக்கும் அந்த ராஜகுமாரனோ, ஒரு அழகிய மாதுவோடு அன்றைய இரவுப் பொழுதை உல்லாசமாகக் கழித்துக் கொண்டிருந்தான்.