அத்தியாயம் 1
கள்ளிக்காட்டு கிராமம் உங்களை அன்போடு வரவேற்கிறது என்று அந்த மலை கிராமத்திற்கு முன்பாக மிகப்பெரிய ஆர்ச் ஒன்று கம்பீரமாக எழும்பி நின்றிருந்தது.
அரசாங்கம் கவனிக்கவில்லை என்றாலும், அந்த மலை கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் சற்று வசதி அடைந்த பிறகு தங்களுக்கான அனைத்தையும் அவர்களே செய்து முடித்துக் கொண்டுவிட்டார்கள்.மலைக்குக் கீழே இருந்து மேலே செல்வதற்கான வாகன வசதிகள், அவர்களுக்கான சிறுசிறு அங்காடிகள், மருத்துவமனைகள் என்று மலை கிராமத்திலும் கீழேயும் அரசாங்கத்திடம் போராடிப் பெற்று, ஏதோ ஓரளவிற்கு மூச்சு விடும்படி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது அந்தக் கள்ளிக்காட்டு மலை கிராமம்.மேலும், படிப்பறிவற்ற மக்கள் தானே நீங்கள் என்று சொல்லும் அளவிற்கு மோசமான நிலைமை இல்லை.
படிப்பின் மீது விருப்பம் இருக்கும் பிள்ளைகள் தாராளமாக மலை கிராமத்தில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை வாகனங்கள் உதவியோடு மலைக்குக் கீழே இருக்கும் பகுதியில் உயர்நிலைப்பள்ளி முடித்துவிட்டு, டவுனில் கல்லூரிப் படிப்பு மேற்கொள்கிறவர்களும் இருக்கிறார்கள். பெரும்பாலும் ஆண்கள் தான் படிப்பைத் தொடர்கிறார்கள். பெண் பிள்ளைகள் 12 ஆம் வகுப்பு இல்லை, முதல் டிகிரியோடு முடித்துக் கொள்கிறார்கள்.
ஆனால் இங்கே, ஒருத்தி இரண்டாவது கட்ட டிகிரி மேற்படிப்புக்காகத் துடித்துடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.அவள்தான் நம் கதையின் நாயகி மீனாட்சி.மீனாட்சி, மலைக் கிராமத்தின் பூபாள ராகம். அவளின் கல்லூரிப் படிப்பு நிறைவடைந்திருக்க, மேற்கொண்டு கல்வி கற்க வேண்டும் என்ற கனவு அவளைத் துரத்தியது.
அந்தக் கனவு நிறைவேறுவதற்கு, ஊரின் குலதெய்வமான மலைத் தாயின் சம்மதம் வேண்டும் என்று அவள் மனம் ஆழமாக நம்பியது. ஒரு காலைப்பொழுதில், செங்காந்தள் மலர்கள் பூத்திருக்கும் புதர்ச்செடிகளின் நடுவே அமைந்திருந்த சிறு கோவிலை நோக்கி அவளின் கால்கள் நடந்தன.
கோயிலின் கருவறை இருண்டிருந்தாலும், அங்கிருந்து வந்த கற்பூர மணம் அவளின் ஆழ்மனதை ஆட்கொண்டது. கண்கள் மூடி, கைக்கூப்பி அவள் நின்ற கோலம், ஒரு தேவதையின் தவம் போல் இருந்தது. இளங்காற்று அவளின் நீண்ட கூந்தலை அசைத்து, நெற்றி வகிட்டில் பூசப்பட்டிருந்த குங்குமத்தை வருட, அது அவளின் வெட்கத்தை மேலும் தூண்டியது.
தியானத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் பௌர்ணமி நிலவு போல், அவளின் முகம் ஒளிர்ந்தது. கூரிய நாசியும், வில் போன்ற புருவங்களும், தாமரை மொட்டு போன்ற மெல்லிய உதடுகளும் அவளின் பேரழகின் சான்றுகள்.அவளின் கண்கள்தான்! அவை மலையருவியின் ஆழத்தையும், காட்டெருமையின் துணிவையும், மானின் வெகுளித்தனத்தையும் ஒருங்கே கொண்டிருந்தன.
குலதெய்வத்திடம் தனது ஆழ்மனக் கோரிக்கையைச் சமர்ப்பித்தபோது, அவளின் புருவங்கள் மெல்ல நெரிந்து, உதடுகள் ஏதோ மந்திரம் உச்சரிப்பது போல் அசைந்தன. அவளின் இந்தச் சலனம், மலையின் அமைதியில் ஒரு மெல்லிய அதிர்வை உருவாக்கியது. மனதின் ஆழத்தில் உதித்த நம்பிக்கை, அவளின் முகத்தில் ஒரு தெய்வீகப் புன்னகையாய் விரிந்தது. அது, “நான் நிச்சயம் என் கனவை அடைவேன்” என்று உலகிற்கே பறைசாற்றுவது போல் இருந்தது.அவள் கிராமத்து மண்ணின் வாசனையையும், மலையடிவாரத்துச் செடிகளின் குளிர்ச்சியையும் தன் உடலெங்கும் சுமந்தவள். எந்த அலங்காரமும் இன்றி, ஒரு சாதாரணப் பஞ்சுக் கலவைச் சேலையில் அவள் நின்றபோது, அதுவே ஒரு சிற்பியின் கைவண்ணத்தில் உதிர்ந்த கலைப் படைப்பாய் ஜொலித்தது. மீனாட்சி, வெறும் பெயர் அல்ல; அது மலைக் கிராமத்தின் பெருமை, குலதெய்வத்தின் வரம், கல்விக்கான ஒரு புதிய சகாப்தத்தின் துவக்கம்.
“சாமி, உனக்கே தெரியும். என்னதான் எங்க ஊரு பெண் கல்வி, பெண் சுதந்திரம்னு பேச்சு கொடுத்தாலும், ஒரு பெண்ணை ஒரு கட்டத்துக்கு மேல அவளோட கனவை அடைய விடாமல் பண்ணிடுவாங்க. ஒண்ணு இந்தக் கிராமத்துக்குள்ளே இருக்கிற ஒருத்தனைக் கல்யாணம் பண்ணி வாழணும். இல்ல, பக்கத்துல இருக்கிற டவுன்ல இருக்குற படிச்ச மாப்பிள்ளையைப் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைப்பாங்க. ஆக மொத்தம், பொண்ணுங்க தனியா சாதிச்சு சொந்தக்காலில் நிக்கணும்னு இங்கே யாருக்கும் தோன்றியது கிடையாது.
புருஷன் கையைப் பிடிச்சுக்கிட்டு என்ன வேணாலும் செய் அப்படின்னு சொல்றாங்களே தவிர, உனக்கு என்ன விருப்பமோ அதைச் செய்யணும்னு யாரும் சொன்னது கிடையாது. கஷ்டப்பட்டுப் போராடி அப்பா ஆத்தா கிட்ட அனுமதி வாங்கி மாஸ்டர் டிகிரி படிக்கிறதுக்காக சென்னைக்குப் போகப்போறேன்.
இதுவரைக்கும் எங்க ஊர்ல யாரும் அப்படிப் போனது கிடையாது. அங்க போனதுக்கு அப்புறம் எனக்கு எந்த ஒரு தீங்கும் வராம நீதான் எனக்குத் துணையாகவே இருக்கணும். நாளைக்குக் காலைல புறப்படப் போறேன். அதான் இப்ப உன்னைப் பார்த்துட்டுப் போக வந்தேன். எப்பவுமே உன்னோட நினைப்பு என் மனசுல இருக்கும்.
உன் புள்ளையை நீதான் தாயி காப்பாத்தணும்.”என்று கடவுளிடம் மன்றாடிவிட்டுத் தன் வீட்டை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தாள் மீனாட்சி.ஊர்த் தலைவர் என்பதால் அவள் வீடு சற்று இரண்டு அடுக்குக் கல்வீடு. கீழே ஒரு சமையலறை, மிகப்பெரிய வராண்டா, அருகிலேயே ஒரு கழிவறையோடு ஒரு படுக்கை அறை சேர்ந்திருந்தது. இவர்கள் வீட்டில் மட்டும்தான் இந்த நவீன வசதி.
மேலே ஒரு மிகப்பெரிய ரூம் மட்டுமே இருந்தது.”என்னடி, உங்க அம்மன்கிட்ட வேண்டுதல் வச்சுட்டு வந்துட்டியா? எப்படி அடம் பிடிச்சு மெட்ராஸ்க்குப் போகப் போற? துணைக்குக் கூட யாரும் வேணாம், நானே போவேன்னு அப்படின்னு சொல்ற. பார்த்து ஜாக்கிரதையா போ.
நம்ம ஊர்ல டிவி எல்லாம் இருக்கு, செய்தி எல்லாம் பார்ப்பாங்க. அங்க நிறைய அநியாயம் நடக்குதுன்னு சொல்லிட்டு இருக்காங்க. பார்த்துச் சூதானமா இருந்துக்கோ. உங்க ஐயா பின்னாடி வராண்டாவில் உட்கார்ந்துட்டு இருக்காரு. போய் இந்தக் காபியைக் கொடு.”என்று அவளது தாய் மங்கம்மா கையில் ஒரு காபிக் கத்தைக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றுவிட, இவளும் பவ்யமாகத் தன் தந்தை அருகில் வந்து நின்று,”ஐயா, இந்தாங்க காபி”.
“என்னம்மா, கோவிலுக்குப் போயிட்டு வந்துட்டியா? உனக்குத் தேவையானது எல்லாத்தையும் தயார் பண்ணி வச்சுட்டியா? நாளைக்குக் காலைல நானும் செங்கோடனும் ரயில்வே ஸ்டேஷன் வரைக்கும் கூட வருவோம். துணைக்கு யாரும் வேணாம்னு சொல்லிப்புட்ட. அப்ப மனசு கேட்கல.
நீ ரயில் ஏறும் வரை உன் கூடவே இருக்கோம். அங்க போனதுக்கு அப்புறம் உன் மனசு தட்டுத் தடுமாறக்கூடாது. நீ எதுக்காகப் போறியோ, அந்த வேலை முடிஞ்ச உடனே நம்ம ஊரைப் பார்த்து வந்துடணும் கண்ணு. ஊருக்கே நாட்டாமை பண்றேன். என் புள்ள சரியா இருக்கணும்னு எனக்கும் தோன்றும் இல்லையா? அதான் உன்கிட்ட சொல்றேன்.”
என்று ஒரு தந்தையாகத் தன் மகளுக்கு ஏதாவது ஆபத்து வந்துவிடுமோ, அதே சமயம் கிராமத்துத் தலைவராகத் தான் போடும் கட்டுப்பாட்டுக்குள் தன் மகளும் இருக்க வேண்டும் என்ற ஒரு பயத்தோடவே வீரய்யா அவளைப் பார்த்துச் சொல்ல,”சரிங்கய்யா. எனக்கு நல்லா படிக்கணும், சொந்தக் காலில் நிக்கணும்.
அதே சமயம், நம்ம ஊர்க் கட்டுப்பாட்டை மீறாமலும் பார்த்துப்பேன்.”என்று சொல்லிவிட்டு அவள் அறையை நோக்கிச் சென்று, ஏற்கனவே கலைத்து வைத்திருக்கும் தன் உடைகளை எல்லாம் சரி செய்து தன் பெட்டிக்குள் அடைத்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது,”என்ன புள்ள, மெட்ராசுக்குப் புறப்பட்ட மாதிரி இருக்கு?”என்று சொல்லிக் கொண்டே அறைக்குள் வந்தாள் அவளது சக தோழி தெய்வானை.
“வாடி. என்னடா, உதவிக்கு யாரும் இல்லைன்னு நினைச்சேன். நல்லவேளையா நீ வந்துட்ட. ஆனா நீ இவ்வளவு ஃப்ரீயா இருக்க முடியாது. உன்னோட சீமந்தப் பிள்ளை அம்மா வேணும்னு அழ ஆரம்பிச்சிருப்பானே.””அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல புள்ள. அவங்க அப்பா கூட கடைத்தெருவுக்குப் போயிருக்கு. அதனால நான் இப்போ நிம்மதியா ஃப்ரீயா இருக்கேன்.
ஏண்டி, கொஞ்ச நேரம் கூட நான் இருக்கக் கூடாதா? இந்தக் குழந்தை பெத்ததுல இருந்து என்னால மூச்சு கூட விட முடியல. எல்லாரும் நல்லா பாத்துக்கிறாங்கதான். இருந்தாலும், எதையோ இழந்த மாதிரி ஒரு ஃபீல். அதான் புரியுது. இப்போ நீ பாரு, ஒரு மாஸ்டர் முடிச்ச உடனே அடுத்த டிகிரிக்குப் பதிவு போட்டு மெட்ராஸ்க்குப் போகப் போற.
ஆனா என்னோட நிலைமையைப் பார்த்தியா? 12-ஆவதுல நம்ம ஸ்கூல்ல இரண்டாவது மார்க் எடுத்தேன். என்ன பிரயோஜனம்? மாமனுக்கு வயசு ஆகுதுன்னு அம்மா அழுததால மாமாவைக் கட்டிக்கிட்டேன். நல்ல மனுஷன். என்னை ராணி மாதிரி பார்த்துக்கிறார். இந்த நாலு வருஷக் கல்யாண வாழ்க்கைல ஒரு தடவை கூடப் பிரச்சனைன்னு வந்ததே கிடையாது.
எனக்கு என்ன வேணும், என்ன வேணாம்னு எல்லாமே பார்த்துப் பார்த்துச் செய்யறாரு. இந்தக் கிராமத்திலே எனக்கு வாழப் பிடிக்கலைன்னு சொன்ன ஒரு காரணத்துக்காக, கல்யாணம் ஆன மூணே மாசத்துல என்னை பக்கத்துல இருக்குற டவுன்ல தனிக் குடித்தனம் வச்சு, அங்க அவரு ஒரு மில்லில் வேலை பார்த்து, என்னைப் பார்த்துக்கிறாரு. நானும் அங்க இருக்கிறவங்களுக்கு மதிய சாப்பாடு ஆர்டர் கான்ட்ராக்ட் எடுத்து, ஏதோ வீட்டில் இருந்து என்னால முடிஞ்ச ஒரு பிசினஸ் மாதிரி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன்.
ஆனா, மேற்படிப்பு படிக்கணும்னு நினைச்ச என் கனவு மட்டும் போயிடுச்சு. ஆனா, என் சக வயதுத் தோழியான நீ, உன்னோட வாழ்க்கையோட லட்சியத்தை அடையும்போது, பார்க்க எனக்கு ரொம்பச் சந்தோஷமா இருக்கு. அப்புறம் ஒண்ணு புரிஞ்சுக்கோ. ஊர்க் கட்டுப்பாடு அது இதுன்னு சொல்லுவாங்க. உன் மனசுக்கு என்ன தோணுதோ அதைப் பண்ணு. உனக்காக, உனக்கே உனக்காகப் பிறந்த ஒரு ராஜகுமாரன் இருப்பான்.
“என்று சொல்லி தெய்வானை கண்சிமிட்ட, வருங்காலத் திருமண வாழ்க்கை பற்றி அதிக கனவு கண்டு கொண்டிருக்கும் மீனாட்சிக்கும் அவள் சொன்னவுடன் வெட்கம் வந்துவிட்டது. என்னதான் படிப்பு, அடுத்த வேலை என்று அவள் நினைத்தது நடந்தாலும், இறுதியாகத் திருமணம் என்று வரும்போது அவள் பல கனவுகளைக் கண்டு வைத்திருக்கிறாள்.
அவளுக்காகவே, அவளுக்காக மட்டுமே பிறந்தவன், அவளை மட்டுமே நேசிப்பவன், வேறு எந்தப் பெண்ணின் மீதும் பார்வை போகாதவன், கண்ணியமான ஒரு ஆண்மகன் தனது வாழ்நாள் துணையாக வர வேண்டும் என்று வயது வந்த நாள் முதல் அவள் கண்டு கொண்டிருக்கும் கனவு அது.”அட என்னடி, படிப்பு ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் கல்யாணத்தைப் பத்திப் பேசினா உனக்கு வெட்கம் வந்துடுது பாத்தியா? சரி, சரி.
சீக்கிரம் எடுத்து வை. இப்ப நீ தயாரா வச்சிருந்தா, நாளைக்குக் காலைல அது போச்சு இது போச்சுன்னு சொல்ல முடியாது.”என்று இருவரும் பேசிக்கொண்டே அனைத்துத் தேவையான பொருட்களையும் பத்திரமாக இரண்டு பெட்டிக்குள் அடைத்து, ஒரு டிராவல் பேக், ஒரு சூட்கேஸ் என்று திட்டமாகப் பயணத்திற்கான பொருட்களை எடுத்து வைத்திருக்க,”தெய்வானை, எனக்கு என்னன்னு தெரியல. ஒரு மாதிரியாவே இருக்கு.”
“என்னடி, என்ன ஆச்சு?””ஊருக்குப் போகணும், படிக்கணும் அப்படின்னு சண்டை எல்லாம் போட்டு எல்லாம் ஓகே. இப்ப நம்ம ஊரை விட்டுப் போக நினைக்கும்போது கொஞ்சம் கவலையா இருக்கு.””அடியேய், நீ வேற. ஏண்டி, குழந்தைக்கு உடம்பு சரியில்ல, மந்திரிக்கணும்னு சொல்லிப் பத்து நாள் என் மாமியார் கிட்ட வச்சுட்டு இருக்கும்போதே எனக்குப் பிடிக்கவே இல்லை. நம்ம ஊர்ல இருக்க? இங்க இருந்து எஸ்கேப் ஆகத்தான் எத்தனை பொண்ணுங்க காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க.
நீ அதிர்ஷ்டசாலிடி. என்ன மாதிரி, பொண்டாட்டி பேச்சைக் கேட்டு டவுனுக்கு வேலையை மாத்திக்கிட்டுப் போற புருஷன் கிடைக்கிறதும் அதிர்ஷ்டம். ஆனா, சில பிள்ளைங்களை நினைச்சுப் பாரு. வாழ்நாள் முழுக்க இந்த அழகர் மலையைத் தாண்டி எங்கேயும் போக முடியாம, எந்த ஒரு சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்க முடியாமல் இருக்காங்களே? அவங்களை நினைக்கும்போது நம்ம வாழ்க்கை எவ்வளவு நல்லா இருக்கு.
இந்த ஃபீலிங்ஸ் எல்லாம் இருக்கிறதை கட் பண்ணிட்டு, ஒழுங்கா நாளைக்குப் பிரயாணம் பண்ண ஏற்பாட்டைப் பாரு. சரி, நேரம் ஆச்சு. என் புருஷன் கடைத்தெருவுக்குப் போய் வந்திருப்பாரு. நான் வீட்டுக்குப் போறேன்.”என்று சொல்லி தெய்வானை விடைபெற,இரவு நேர உணவுக்காக அவள் அம்மா அழைத்தவுடன், மீனாட்சி தன் தாய் தந்தையுடன் உணவருந்தி முடித்துவிட்டு,’தெய்வானை சொல்றது கரெக்ட்.
லைஃபை என்ஜாய் பண்ற வயசுல என்ஜாய் பண்ணிக்கணும். என்னோட ஃபியூச்சர் எப்படி இருக்கும், யார் கிட்ட இருக்குன்னு சொல்ல முடியாது. அதனால என்னோட பேச்சுலர் லைஃபை நான் செமையா என்ஜாய் பண்ணணும்,’ என்று நினைத்துக் கொண்டே கண்களை மூடி உறக்கத்தைத் தழுவினாள்.தன் வருங்கால வாழ்க்கையை நினைத்து மிகவும் மகிழ்ச்சியாக அவள் உறக்கத்தைத் தொடர,அவள் நினைக்கும் அந்த ராஜகுமாரனோ, ஒரு அழகிய மாதுவோடு அன்றைய இரவுப் பொழுதை உல்லாசமாகக் கழித்துக் கொண்டிருந்தான்.
