அத்தியாயம் 5
அத்தியாயம் 5அரிசி மூட்டைகள் அனைத்தையும் சரிப்படுத்திச் சுத்தப்படுத்துவதற்குள் இடுப்பு எலும்பு உடைந்து விட்டது. அங்கே ஏற்கனவே பாதுகாவலாக இருக்கும் நபர் தான் மூட்டை எடுத்து வைப்பதற்காக அவளுக்கு உதவி புரிந்தார். நல்லவேளை, இவர் உதவி செய்யும் சமயம் முக்கியமான மீட்டிங் என்பதால் அதிரவன் வெளியே சென்றிருந்தான். அவர்கள் வேலை செய்யும் இடத்தில் கண்காணிப்பு கேமரா இல்லாததால், அவன் மீண்டும் ஒருமுறை பார்ப்பதற்கான அவகாசமும் இல்லை. அதனால் இருவரும் பிழைத்தார்கள்.”பாப்பா… இது சிரமமா இருக்கிற வேலை. முதலாளி ஐயா இப்படி எல்லாரையும் இவ்வளவு மோசமா எல்லாம் தண்டனை கொடுக்க மாட்டாரு. கத்துவாரு… எல்லாருக்கும் எச்சரிக்கை கொடுப்பார்… அவ்வளவுதான். இது பெரிய ஆளுங்க வந்துட்டு போற இடமில்லை. அதனால கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். நீயும் முடிஞ்ச அளவுக்கு அவர் கண்ணில் படாமல் பெரிய சமையல்காரர் (Head Chef) ஐயா இருக்காருல்ல… அவர் கிட்ட சொல்றத மட்டும் செஞ்சிட்டு நிம்மதியா இருங்க. சம்பளம் நல்லபடியா தருவாங்க. அதுல மட்டும் முதலாளி ஐயாவை எந்தக் குறையும் சொல்ல முடியாது,” என்று தன் மகள் வயதில் இருக்கும் அவளுக்கு அறிவுரைகளைச் சொல்ல…”எனக்கு இதெல்லாம் தெரியாதுங்க. அதுவும் இல்லாம அவர் தான் ஓனர் என்று தெரியாமல் நேத்து கொஞ்சம் ஓவரா பேசிட்டேன். அதனால்தான் மனசுல வன்மத்தை வைத்துக்கொண்டு பழி வாங்கிட்டாரு. மத்தபடி இதெல்லாம் எனக்கு ஒரு பெரிய விஷயமே இல்ல. எங்க ஊர்ல காட்டுல வேலை செய்யும் போது எவ்வளவோ பிரச்சனையைச் சந்தித்து இருப்பேன். இதெல்லாம் ஒரு விஷயமா? ஏதோ நீங்க கூட உதவிக்கு இருக்கீங்க… அவ்வளவுதான்,” என்று அவள் சகஜ நிலைக்கு வர, அவரும் அவளைப் பற்றி விசாரிக்க, அவளும் தான் படித்தது, தன் சொந்த ஊர், குடும்பத்தைப் பற்றிப் பேசினாள். பதிலுக்கு அவரும் தன் குடும்பத்தைப் பற்றி எல்லாம் பேசினார்.”ரொம்ப வெள்ளந்திப் பெண்ணா இருக்க… இங்க சில பேரு பாக்க நல்லா பழகினாலும் மனசுக்குள்ள ஜாக்கிரதையா இருப்பாங்க. நீயும் எல்லாரையும் நல்லவங்கன்னு நம்பாத பாப்பா. அனுபவத்துல சொல்றேன் பாத்துக்கோ. சரி, கொஞ்ச நேரம் இருந்துட்டு கிளம்பு. அப்பதான் ரொம்ப நேரம் வேலை செஞ்ச மாதிரி நம்புவாங்க. இல்லனா இதையும் வேவு பார்த்துப் போட்டுக் கொடுக்கிறதுக்கு சில கும்பல் இருக்கு,” என்று உள்ளதை உள்ளபடி எடுத்து உரைக்க அவளுக்கும் நிதர்சனம் புரிந்தது.அனைவரும் தன் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் கிடையாது. நமக்குத் தெரிந்த பெண் தானே என்று உதவி செய்ய, ஏன் நம் கிராமத்திலேயே அரசியல் நடக்கிறது? இதெல்லாம் மாநகரம்… பிழைக்க வந்தவர்கள் ஒருவனைத் தள்ளி விட்டுத் தான் இன்னொருவன் முன்னேற முடியும். அப்படி இருக்கும் போட்டி உலகில் நீதி, நேர்மை, மனிதாபிமானம், கருணை எல்லாம் எதிர்பார்ப்பது சுத்த முட்டாள்தனம் என்று அந்த நொடி புரிந்து கொண்ட மீனாட்சி, மீண்டும் பெரிய செஃப் முன்பாக வந்து நின்றாள்.”நான் உன்னை குறை சொல்ல முடியாது. சார் ஏதோ டென்ஷனில் இருந்து இருக்கிறார் போல. சரி விடு… இப்போ நீ இந்த வெஜிடபிள்ஸ் எல்லாத்தையும் அவங்க சொல்ற ஷேப்புக்கு கரெக்டா கட் பண்ணி குடு,” என்று புதிய வேலையைக் கொடுத்து விட்டுச் செல்ல, மீனாட்சி ஒரு நிமிடம் நிதானமாக யார் வந்தாலும் தன் வேலையில் கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தவள், அனைத்தையும் கச்சிதமாகச் செய்து முடித்தாள்.”இந்தப் பொண்ணு காலைல கூட நல்லாவே வேலை பார்த்துட்டு இருக்கு. ஆனா நம்ம அதிரவன் சார் எதுக்கு இந்த பொண்ணு கிட்ட அப்படி நடந்துக்கிட்டார்னு தெரியல. இப்ப கூட பாரு… அதெல்லாம் மனசுல வச்சிக்காம ஒரு ட்ரெய்னிங்க்கு வந்த செஃப் மாதிரி நடந்துக்கல. அதுவும் இந்த பொண்ணு எக்ஸ்பீரியன்ஸ் கத்துக்க தான் வந்து இருக்கா. ஆனா அவளோட பர்ஃபெக்ஷன் பாரு… எவ்வளவு நீட்டா இருக்கு! இந்த பொண்ணு நிச்சயம் ஒரு நல்ல பொசிஷனுக்கு வருவா,” என்று நல்ல உள்ளம் படைத்த சிலர் அவளைப் பாராட்டிக் கொண்டிருக்க, ஒரு சிலர் ஒன்றுமே கற்றுக் கொள்ளாமல் இவளுக்கு இவ்வளவு திறமையா என்று பொறாமையும் பட்டுக் கொண்டனர். மேலும் அதிரவன் அவளைக் கடிந்து கொண்டது அவர்களுக்கு மிகவும் சந்தோஷமாகவும் இருந்தது. அவனிடம் ஒரு அவப்பெயர் வாங்கிவிட்டால், எப்பொழுதும் அவப்பெயர் தான் கிடைக்கும் என்று நினைத்து விட்டார்கள்.யார் எப்படிப் போனால் என்ன, தலைமை அதிகாரி என்ன சொல்கிறாரோ அதுதான் என் வேலை என்பது போல் மீனாட்சி எதையும் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல், அவர் சொல்லச் சொல்ல இன்றைய நாளுக்கான அனைத்து வேலையையும் செய்து முடித்து, மாலை 4 மணி அளவில் பெரிய செஃப் முன்பாக வந்து நின்றாள்.”எத்தனை வருஷம் எக்ஸ்பீரியன்ஸ்ல… அப்சர்வேஷன் பீரியட்ல வந்த ஒரு ட்ரைனிங் செஃப் இவ்வளவு நீட்டா முதல் நாள் வேலை செய்து நான் பார்த்தது கிடையாது. ஆனால் நான் மட்டுமே எல்லாமே முடிவு பண்ண முடியாது. மேனேஜ்மென்ட்ல இருக்கிற நம்ம சி.இ.ஓ சார் கூட முடிவு பண்ணனும். இன்னைக்கு நம்ம சார் என்ன மூடுல இருந்தார் தெரியல உங்கள அப்படி… இனிமே நீங்க உங்க ஜாப் மேல மட்டும் தான் ஃபோகஸ் பண்ணனும். இது ஏழு நாள் அப்சர்வேஷன். உங்களுக்கு கன்ஃபர்மேஷன் கிடையாது. அதனால இன்றைய நாளுக்கான சேலரி உங்களுக்கு கொடுத்துடுவோம். ஏழு நாளுக்கு அப்புறம் நீங்க செலக்ட் ஆன பிறகு மன்த்லி சேலரி ஆபீஸ் மூலமா வரும். ஆனா ஏழு நாள் நீங்க வர்றது வெறும் கொஸ்டின் மார்க் தான். அதனால அதுக்கான சேலரி கொடுக்கிறது எங்களோட கடமை. இது உங்களுக்கான சேலரி 3 ஆயிரத்து 500,” என்று அவள் அக்கவுண்ட் நம்பரைத் தெரிந்து கொண்டு பணத்தை அனுப்பிவிட்டார்.வாழ்க்கையில் வெளிய வந்து முதல் நாள், முதல் முறை வாங்கிய சம்பளத்தை நினைத்துப் பூரித்துப் போனாள். தனது சொந்தத் தோட்டத்தில் வேலை செய்திருக்கிறாள். ஆனால் அதற்காக அவள் சம்பளம் பெற்றது கிடையாது. ஆனால் உலகம் தெரியாமல் வெளியூருக்கு வந்து முதல் நாள் வாங்கிய சம்பளம், ஏதோ உலகத்தையே ஜெயித்தது போல் ஒரு உணர்வு மீனாட்சிக்கு.உற்சாகமாக அங்கிருந்து கிளம்பி, தான் தங்கியிருக்கும் அறைக்கு வந்து சேர்ந்தாள். நேற்று வரும்போது தன்னுடன் நட்பு கோர்த்த வைஷ்ணவியைப் பார்த்து,”ஹாய் வைஷு… நீங்க இப்பதான் வந்தீங்களா?””இல்லை இல்லை மீனு… எனக்கு இன்னைக்கு ஆப் டே தான். சாட்டர்டே (Saturday) அதனால… இல்லன்னா ஸ்கூல் டைம் எப்பவுமே 5:00 மணி. நான் இங்க வர்றதுக்கு ஐந்தரை ஆயிடும். அப்புறம் உங்களோட ஜாப் எப்படி போச்சு? எல்லாம் ஓகே தானே?””அது ஏன் கேக்குறீங்க… காலைல பாசிட்டிவா ஆரம்பிச்சது. நடுவுல மூணு மணி நேரம் எனக்கு எமகண்டம். அதன் பிறகு எல்லாம் நார்மல் தான். அதுவும் இல்லாம ஏழு நாள் அப்சர்வேஷன் வித் ஒன் டே சேலரி கொடுப்பாங்களாம். நான் முதல் முதல்ல சம்பாதிச்ச பணம்… இதுல ஏதாவது பண்ணனும்னு ஆசையா இருக்கு. என்ன பண்றதுன்னு தெரியல.””உங்க அம்மா அப்பாவுக்கு ஏதாவது ஞாபகார்த்தமா பொருள் வாங்கு. நீ உங்க ஊருக்கு போகும்போது அதை அவங்களுக்குக் கொடு.””ஓ மை காட்! இந்த ஐடியா எனக்குக் கிடைக்காம போயிடுச்சு வைஷு. எங்க அம்மாவுக்கு இந்த ஊர்ல காட்டுற மாதிரி மெல்லிசான புடவை கட்டணும்னு ரொம்ப ஆசை. எங்க வீட்ல டிவி இருக்கும்ல… அதுல சீரியல் பாப்பாங்க இல்ல… அதுல வர பெண்கள் மாதிரி கட்டணும்னு ஆசை. ஆனா எங்க ஊரு கட்டுப்பாடு… பொம்பளைங்க வாயில் புடவையைத் தாண்டி வேற எதையும் கட்ட மாட்டாங்க. கல்யாணத்து அப்போ பட்டுப்புடவை… எங்க ஊர விட்டு வேற ஊருக்குப் போற பொண்ணுங்களுக்கு மட்டும் தான் இந்த வாய்ப்பு இருக்கும். எங்க அம்மாக்கு இந்தப் புடவை வாங்கி வைக்கலாம். எங்க அப்பாவுக்கு மைனர் மாதிரி கையில வாட்ச் கட்டணும்னு ஆசை. ஆனா விவசாயம் பண்றதால அப்பா அது பண்ண மாட்டாரு. அவருக்கு இந்த வாட்ச் வாங்கி வைக்கணும். எப்பயாவது விடுமுறை நேரத்தில் ஊருக்குப் போகும்போது நான் இதை அவங்களுக்குக் கொடுக்கணும்.”என்று தன் பெற்றவர்களுக்கான பரிசுப் பொருட்களை வாங்குவதற்குக் கடைவீதிக்குப் புறப்பட, “நானும் உன் கூட வரவா மீனு?” என்று வைஷு கேட்க,”இது கேக்கணுமா? வாங்க ஒரு ரவுண்டு போயிட்டு வரலாம்,” என்று இரு பெண்களும் ஒரு ஆட்டோவைப் பிடித்துக் கடைவீதிக்குச் சென்றனர். மீனாட்சி தனது பெற்றோர்களுக்கான புடவை மற்றும் வாட்ச், தன் தந்தைக்குச் சட்டை என்று அனைத்தையும் எடுத்துக்கொண்டு பேக் செய்து வைத்தாள். இரண்டு வாரம் கழித்து ஊருக்குச் செல்லலாம் என்று முடிவெடுத்தவள், இதைத் தன் பெற்றவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தாள்.பிறகு இரு பெண்களும் அங்கே இருக்கும் ஒரு சாட் கடையில் பானி பூரி மற்றும் சில உணவுகளை உண்டு விட்டு அறைக்கு வந்து சேர்ந்தனர்.”எனக்கு இப்போது வயிறு ஃபுல். நான் சுமதி அக்கா கிட்ட இன்னைக்கு எனக்கான டின்னர் (உணவு) வேண்டாம் என்று சொல்லப்போறேன். நீ?” என்று வைஷ்ணவி கேட்க,”நானும் தான்… எனக்கும் வயிறு ஃபுல்,” என்று இரு பெண்களும் தங்களுக்கான இரவு உணவு வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டு, இருவரும் கதை அளக்க ஆரம்பித்தனர்.”மீனு… உங்க ஊர பத்தி கேட்க கேட்க இந்த காலத்தில் இப்படி ஒரு ஊரு இருக்கா?” என்று வைஷ்ணவி ஆச்சரியமாகக் கேட்க,”ஆமா… கொஞ்சம் இந்த கிராமம் முன்னேற்றம் இருந்தாலும் சில கட்டுப்பாடுகள் இருக்கு. இதுவரைக்கும் யாரும் இரண்டாவது டிகிரி படிச்சதே கிடையாது. அவ்ளோ ஃபீஸ் எதுக்கு அப்படின்னு தோணுறதால தான், ஒரு வேலைக்கு போயிட்டு தொலைதூரக் கல்வி படிக்கலாம்னு வந்துட்டேன்.””இன்ட்ரஸ்டிங்… கண்டிப்பா நீ லீவுக்கு உங்க ஊருக்குப் போறதா இருந்தா எனக்கும் சொல்லுங்க. நானும் உங்க ஊருக்கு வரேன்… உங்க ஊரைப் பாக்கணும்.””வெளியே இருக்கிறவங்கதான் இந்த ஊரைப் பார்க்க இவ்ளோ ஆசை படுறீங்க. ஆனா எங்க ஊர்ல இருக்குறவங்க தான் எப்ப இந்த ஊரை விட்டுப் போவோம் அப்படின்னு நினைப்பாங்க. நீங்களே வந்து ரெண்டு நாள் இருந்து பாருங்க… உங்களுக்கே தெரியும்.”என்று மீனாட்சி சொல்ல, ‘என்ன இந்த பொண்ணு தன்னுடைய கிராமத்தை பத்தி இப்படி பேசிகிட்டு இருக்காளே??? ஒருவேளை பிடிக்காத கிராமம் போல’என்று வைஷ்ணவி நினைத்துக் கொண்டிருக்க ஆனால் இதே வைஷ்ணவையே அந்த ஊருக்கு சென்ற சின்னாபின்னமாக போகுவது மிக விரைவில்.
