அத்தியாயம் 4
அதிரவன் தன் அறையில் பதற்றத்துடன் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தான். அவனது கோபம் இன்னும் தணியவில்லை.சில நிமிடங்களில் அவனது மேஜையில் இருந்த போன் ஒலித்தது.
அது செக்யூரிட்டி அதிகாரி.”சொல்லு,” என்றான் அதிரவன் கரகரப்பான குரலில்.”சார், விசாரிச்சுட்டேன். அந்தப் பொண்ணு பேரு மீனாட்சி. வேலூர் பக்கத்துல ஏதோ கிராமமாம். நம்ம ரெஸ்டாரண்ட் கிச்சனுக்கு அசிஸ்டென்ட் செஃப் வேலைக்கு இன்டர்வியூ அட்டென்ட் பண்ண வந்திருக்காங்க,” என்று தகவல் கொடுத்தார் செக்யூரிட்டி.அதிரவன் ஒரு கணம் அமைதியானான்.
பிறகு அவன் உதட்டில் ஒரு (வக்கிரமான) புன்னகை அரும்பியது.”வேலைக்கா? அப்போ செலக்ட் ஆகிட்டாளா?””ஆமாம் சார். ஹெட் செஃப் அவங்கள செலக்ட் பண்ணிட்டாரு. நாளைல இருந்து வேலைக்கு வரச் சொல்லிருக்காரு.”
“சரி, போனை வை.”அதிரவன் போனை வைத்துவிட்டு, நாற்காலியில் சாய்ந்து அமர்ந்தான். அவனது கோபம் இப்போது ஒரு குரூரமான மகிழ்ச்சியாக மாறியிருந்தது.”ஹா… ஹா…” என்று தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்.”என் முகத்துக்கு நேரா நின்னு, எனக்கு அட்வைஸ் பண்ணிட்டுப் போனவ… இப்ப என் கால் அடியில வேலை செய்ய வந்திருக்காளா? என்ன ஒரு விசித்திரம்!”அவன் மீண்டும் இன்டர்காமை எடுத்து, மேலாளரை (Manager) அழைத்தான்.”இன்னைக்கு புதுசா கிச்சனுக்கு செலக்ட் ஆன அந்தப் பொண்ணோட ஃபைலை உடனே என் கேபினுக்கு அனுப்பு.
அப்புறம், அந்தப் பொண்ணு செலக்ட் ஆன விஷயத்தை யார்கிட்டயும் சொல்ல வேண்டாம். முக்கியமா அவகிட்ட நான் தான் இந்த ஓனர்னு தெரியவே கூடாது.””ஓகே சார்,” என்றார் மேலாளர் குழப்பத்துடன்.சிறிது நேரத்தில் மீனாட்சியின் பயோடேட்டா ஃபைல் அவன் கைக்கு வந்தது. அதைத் திறந்து பார்த்தான்.பெயர்: மீனாட்சிஊர்: கள்ளிக்காட்டு மலைதகுதி: எம்.ஏ மாணவி (தொலைதூரக் கல்வி)புகைப்படத்தில் மீனாட்சி ஒரு கிராமத்துத் தேவதையைப் போல, தாவணி பாவாடையில் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அந்தச் சிரிப்பைப் பார்த்ததும் அதிரவனுக்கு எரிச்சல் வந்தது.”உன் சிரிப்பை அடக்கறேன்டி… நீ நினைச்சிருக்கலாம், இது ஒரு சாதாரண வேலைனு. ஆனா இது நரகம். இங்க நான் தான் ராஜா. நீ எனக்குத் தெரியாம இந்த கோட்டைக்குள்ள வந்துட்ட. இனி நீயா நினைச்சாலும் வெளியே போக முடியாது.”அவன் அந்த ஃபைலை மூடி மேஜை மீது வீசினான்.”நாளைக்கு… உனக்கு ஒரு மறக்க முடியாத நாளா இருக்கப் போகுது மீனாட்சி. வெல்கம் டு மை வேர்ல்ட்,” என்று முணுமுணுத்தான்.
ரெஸ்டாரண்ட்டை விட்டு வெளியே வந்த மீனாட்சி, ஒரு ஆழமான மூச்சுவிட்டாள். அவளுக்குள் பயமும் சந்தோஷமும் கலந்திருந்தது.தன் பையில் இருந்த போனை எடுத்து அப்பாவுக்கு அழைத்தாள்.”ஹலோ அப்பா…””சொல்லு மீனாட்சி… பத்திரமா போய்ச் சேர்ந்திட்டியா? ஹாஸ்டல் எல்லாம் வசதியா இருக்கா?” என்று மறுமுனையில் அப்பாவின் அக்கறையான குரல் கேட்டது.மீனாட்சி ஒரு கணம் தயங்கினாள்.
பிறகு தொண்டையைச் செருக்கிக் கொண்டு பொய்யைச் சொன்னாள்.”ஹா… ஆமாப்பா. எல்லாம் நல்லா இருக்கு. ரூம் நல்ல வசதியா கிடைச்சிருக்கு. நாளைல இருந்து… நாளைல இருந்து காலேஜ் கிளாஸ் ஆரம்பிக்குதுப்பா. நான் ரெகுலரா கிளாஸ் போகணும்,” என்றாள் குரலில் நடுக்கம் தெரியாமல்.”சந்தோஷம்மா. நல்லபடியா படி. உடம்ப பாத்துக்கோ,” என்றார் அப்பா.”சரிப்பா,” என்று சொல்லி போனை வைத்தவள், வானத்தைப் பார்த்து,
“மன்னிச்சுடுங்கப்பா. உங்ககிட்ட பொய் சொன்னதுக்குக் காரணம் இருக்கு. என்னைக்காச்சும் ஒருநாள் நான் பெரிய செஃப் ஆகி உங்க முன்னாடி நிக்கும்போது, நீங்களே என்னைப் புரிஞ்சுப்பீங்க,” என்று மனதிற்குள் வேண்டிக்கொண்டாள்.
அவளுக்குத் தெரியாது, அவள் மறைக்கும் இந்த ரகசியம், அதிரவன் சக்கரவர்த்தி என்ற அந்த ஆபத்தான மனிதனிடம் அவளை இன்னும் சிக்க வைக்கப்போகிறது என்று.—அன்று இரவு…அதிரவன் தன் படுக்கையில் படுத்தபடி, மீனாட்சியை எப்படி எல்லாம் வேலை வாங்கலாம், எப்படி அவளைத் திணறடிக்கலாம் என்று திட்டம் தீட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
அவளை வேலையை விட்டுத் துரத்துவது அவன் நோக்கமல்ல; அவளைத் தன் அதிகாரத்திற்கு அடிபணிய வைப்பதே அவன் குறிக்கோள்.நாளை விடியலுக்காக அவன் ஆவலோடு காத்திருந்தான்.—மறுநாள் காலை.தி ராயல் கிரவுன் ரெஸ்டாரண்டின் சமையலறை (Kitchen) பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.
அது சாதாரண சமையலறை அல்ல. ஒரு தொழிற்சாலை போலப் பெரிதாக, நவீன வசதிகளுடன் இருந்தது. டஜன் கணக்கான சமையல் கலைஞர்கள் வெள்ளை உடையில், தலைக்குத் தொப்பி அணிந்து மும்முரமாக வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள். பாத்திரங்களின் ஓசை, காய்கறிகள் வெட்டப்படும் சத்தம், நெருப்பின் சீற்றம் என அந்த இடமே போர்க்களம் போல இருந்தது.
மீனாட்சி தனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட சீருடையை (Chef Coat) அணிந்து கொண்டு, ஒரு மூலையில் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட வேலை – காய்கறிகளைச் சுத்தம் செய்து வெட்டிக் கொடுப்பது.”புதுப் பொண்ணு… சீக்கிரம் அந்த வெங்காயத்தை வெட்டு! கெஸ்ட் வெயிட் பண்றாங்க!” என்று ஒரு சீனியர் செஃப் கத்தினார்.”இதோ சார்!” என்று மீனாட்சி வேகமாக கத்தியை எடுத்து வேலையைத் தொடங்கினாள்.
அவளுக்கு அந்தச் சூழல் பிடித்திருந்தது. சமையல் வாசம் அவளை உற்சாகப்படுத்தியது.அப்போது திடீரென்று சமையலறையின் பிரதானக் கதவு திறந்தது.அங்கிருந்த அத்தனை இரைச்சலும் ஒரே நொடியில் அடங்கியது. அனைவரும் தங்கள் வேலையை நிறுத்திவிட்டு, வாசலை நோக்கித் தலைவணங்கி நின்றார்கள்.
ஒரு மயான அமைதி நிலவியது.வாசலில், கருப்பு நிற கோட் சூட் அணிந்து, கம்பீரமாக நடந்து வந்தான் அதிரவன் சக்கரவர்த்தி.அவன் பின்னால் மேலாளரும், இரண்டு பாதுகாவலர்களும் வந்தார்கள். அதிரவனின் கண்கள் கழுகு போல அந்தச் சமையலறையை ஸ்கேன் செய்தன.
அவனது ஒவ்வொரு அடியும் அந்தத் தரையை அதிரச் செய்வது போல இருந்தது.வெங்காயம் வெட்டிக் கொண்டிருந்த மீனாட்சி, திடீரென ஏற்பட்ட அமைதியை உணர்ந்து நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.அவனைப் பார்த்ததும் அவள் கையில் இருந்த கத்தி நழுவி விழப் பார்த்தது.”அடப்பாவி… இவன் ஏன் இங்க வந்திருக்கான்? நேத்து அந்தப் பொண்ணோட இருந்தானே… அவனா இது?” என்று அதிர்ச்சியில் உறைந்தாள்.
அதிரவன் நேராக ஹெட் செஃப் இருந்த இடத்தை நோக்கி நடந்தான். அவன் பார்வை எங்கும் திரும்பவில்லை, ஆனால் அவனுக்குத் தெரியும் மீனாட்சி எங்கே நிற்கிறாள் என்று.ஹெட் செஃப் பவ்யமாக, “குட் மார்னிங் சார்,” என்றார்.அதிரவன் பதில் சொல்லவில்லை. சமையலறையின் நடுவே நின்று, மெதுவாகத் தன் தலையைத் திருப்பி, மூலையில் நின்றிருந்த மீனாட்சியைப் பார்த்தான்.மீனாட்சி அவனது பார்வையைச் சந்தித்தாள்.
அதில் கேலியும், ஒருவித வக்கிரமும் தெரிந்தது.அவன் மேலாளரை அழைத்தான். ஆனால் அவன் கண்கள் மீனாட்சியை விட்டு அகலவில்லை.”யாரு அது? புதுசா?” என்று மீனாட்சியைச் சுட்டிக் காட்டிக் கேட்டான், அவளைத் தெரியாதவன் போல.மேலாளர் பதற்றத்துடன், “ஆமாம் சார்… நேத்துதான் சேர்ந்தாங்க.
அசிஸ்டென்ட்,” என்றார்.அதிரவன் உதட்டில் ஒரு மெல்லிய புன்னகை தோன்றியது. அவன் மெதுவாக நடந்து மீனாட்சியின் அருகில் வந்தான்.மீனாட்சிக்கு மூச்சுத் திணறியது. அவன் உடலில் இருந்து வந்த விலையுயர்ந்த பெர்ஃப்யூம் வாசனையும், அவனது மிரட்டும் தோற்றமும் அவளை நடுங்கச் செய்தன.
ஆனால் அவள் தன் பயத்தை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் நிமிர்ந்து நின்றாள்.அதிரவன் அவள் முன்னால் இருந்த வெட்டப்பட்ட காய்கறிகளைப் பார்த்தான். பிறகு ஒரு வெங்காயத் துண்டை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டு, அதைத் தரையில் வீசினான்.
“இதுதான் வெட்டற லட்சணமா?”அவன் குரல் சமையலறை முழுவதும் எதிரொலித்தது.”இங்க பாரு… இது ரோடு கடை இல்ல. ராயல் கிரவுன். இங்கே எல்லாமே பெர்ஃபெக்ட்டா இருக்கணும்,” என்று சொல்லிவிட்டு, ஹெட் செஃப் பக்கம் திரும்பினான்.”இவளுக்கு இன்னும் பயிற்சி பத்தாது.
இன்னைக்கு ஒரு நாள் ஃபுல்லா இவளை ஸ்டோர் ரூம்ல (Store room) இருக்கிற பழைய அரிசி மூட்டைகளை எல்லாம் சுத்தம் பண்ணச் சொல்லுங்க. அதுல ஒரு தூசி கூட இருக்கக் கூடாது. அதுதான் இவளுக்கு இன்னைக்கு வேலை,” என்று கட்டளையிட்டான்.அனைவரும் அதிர்ந்தார்கள்.
அரிசி மூட்டைகளைச் சுத்தம் செய்வது என்பது ஒரு நாள் முழுக்கச் செய்தாலும் முடியாத, மிகக் கடினமான, முதுகெலும்பை உடைக்கும் வேலை. அதுவும் ஒரு பெண்ணுக்கு!மீனாட்சி அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தாள். “சார்… நான் சமையல் செய்யத்தான் வந்தேன்… மூட்டை தூக்க வரல,” என்று சொல்ல வாயெடுத்தாள்.
ஆனால் அதிரவன் அவள் முகத்திற்கு நேராகக் குனிந்து, மிக மெல்லிய குரலில், அவளுக்கு மட்டுமே கேட்கும் வகையில் சொன்னான்.”உனக்குத் தேவை இல்லாம என்னைப் பத்திப் பேசின வாய் இதுதானே? இது ஆரம்பம் தான் டி… உன் திமிரை எப்படி அடக்கறேன்னு பாரு.”நிமிர்ந்த அவன், “டூ இட் (Do it)!” என்று சத்தமாகக் கூறிவிட்டு, அவளை ஒரு புழுவைப் போலப் பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
மீனாட்சி அவமானத்தில் முகம் சிவக்க, கண்களில் நீர் முட்ட நின்றாள்.தூசி நிறைந்த அந்த இருட்டு அறையில், கனமான அரிசி மூட்டைகளைத் தனி ஆளாக நகர்த்த முடியாமல் மீனாட்சி திணறினாள். புழுதி மூச்சுக்குழாயை அடைக்க, இருமலோடு கண்களில் நீர் வழிந்தது.”இவர்தான் முதலாளி என்று தெரியாமல், விஐபி கெஸ்ட் என்று நினைத்து வாயைக் கொடுத்து மாட்டிக்கொண்டேனே!” என்று தன் அறியாமையை எண்ணி மருகினாள்.
அவளது மென்மையான கைகள் காய்த்துப் போயின.இந்தத் தவிப்பைத் தன் சொகுசு அறையின் சிசிடிவி திரையில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அதிரவன்.
அவள் படும் வேதனையில் அவனுக்கு ஒரு வக்கிர சந்தோஷம்.வழக்கமாகப் பெண்களை வெறும் சதைப் பிண்டமாக மட்டுமே பார்க்கும் அவனுக்குள், மீனாட்சியைப் பார்க்கும்போது மட்டும் பெயர் தெரியாத ஒரு நெருப்பு பற்றிக்கொண்டது. அது காதலா காமமா என்று தெரியவில்லை; ஆனால், அவளைச் சித்திரவதை செய்து ரசிப்பதில் அவனுக்கு ஒரு போதை இருந்தது.
அவளை முழுமையாக உடைக்கும் வரை அவன் விடப்போவதில்லை.
_______________________________________________
