அத்தியாயம் 3
ஒரு வாரம் கடந்து சென்ற நிலையில், இன்னிசை சென்னைக்குப் புறப்படத் தயாராக இருந்தாள். குடும்பத்தார்களும் அவளுடன் வந்து அங்கே ஒரு வார காலம் இருந்துவிட்டுப் போகலாம் என்று காத்திருந்தனர். இதோ, கார் வந்துவிடவே குடும்பம் மொத்தமும் பயணப்பட்டது.
இரண்டு மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு, அம்பை இருக்கும் அப்பார்ட்மென்ட் சென்று அழைப்பு மணியை அழுத்த, கதவைத் திறந்த அம்பை, தாய் தந்தையைப் பார்த்து இருவரையும் ஒரே சேரக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு,”எவ்வளவு நாளாச்சு உங்களைப் பார்த்து! அடிக்கடி வாங்கன்னு சொன்னா கேட்கிறீங்களா? தாத்தா எப்படி இருக்கீங்க?”
என்று அனைவரையும் நலம் விசாரித்து வீட்டிற்குள் அழைத்து வந்தாள். அனைவருக்கும் குளிர்பானத்தைக் கொடுக்க, செல்லம்மா பாட்டியும் அனைவரிடமும் நலம் விசாரித்து, சமையல் அறைக்குச் சென்று மதிய சமையலை ஏற்பாடு செய்து கொண்டிருந்தார்.”அப்புறம், கண்டிப்பா நீங்க பத்து நாளைக்கு இருந்தே ஆகணும்!”என்று **அம்பை** கண்டிஷன் போட்டவுடன், அனைவரும் அதற்காகத்தான் வந்திருக்கிறோம் என்று சொல்ல, அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சி.
கதை பேசிக்கொண்டே நேரத்தைக் கழிக்க, மதிய உணவை உண்டு அனைவரும் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தனர்.மாலை, இன்னிசையும் **அம்பையும்** சேர்ந்து ஷாப்பிங் மால் சென்று தங்களுக்குத் தேவையானவற்றை பர்சேஸ் செய்து கொண்டிருந்தனர்.அப்பொழுது, **அம்பை** அழகுசாதனப் பொருட்களை ஒவ்வொன்றாக ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கும்போது, அவளைப் பின்பக்கமாக நின்று வைத்த கண் வாங்காமல் ஒருவன் ஏற இறங்கப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அதைப் பார்த்த இன்னிசைக்குக் கோபம் வந்தது.
“எப்போதுதான் இது போன்ற ஆண்கள் திருந்துவார்களோ?” என்று ஆத்திரம் பொத்திக்கொண்டு வந்து, திடீரென்று அவன் சட்டையைப் பிடித்து,”உங்களைப் மாதிரி ஆம்பளைங்க இதுக்காகவே வருவாங்களா? ஒரு பொண்ணு நிம்மதியா ஒரு இடத்துல நடமாட முடியாதா? இப்படிப் பார்க்கிற பார்வையைப் பார்த்தா இப்படி இருக்கும்போது, தனியா மாட்டினா நீ என்னவெல்லாம் பண்ணுவ? உன்னைப் மாதிரி ஆளுங்களைப் போலீஸில் பிடித்துக் கொடுக்கணும்!”
என்று அவர்கள் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்க, ‘தங்கை சண்டை போடுகிறாளே’ என்று **அம்பைக்கு** அதிர்ச்சி.”ஐயோ, இவ எதுக்குப் இப்படிப் பண்றா? கடவுளே!”என்று தங்கையை அவனிடமிருந்து விடுவித்து,”ஏய்! எதுக்குடி பப்ளிக்ல இப்படி பிஹேவ் பண்ணிக்கிட்டு இருக்க? அதுவும் அவருடைய சட்டையைப் பிடிச்சு இழுக்குற. சாரி சிவா, அவளுக்கு நீங்க யாருன்னு தெரியல.
நீங்க வந்து நேரடியா என்கிட்டப் பேசி இருக்கலாம் இல்ல?”என்று அவனிடம் மன்னிப்புக் கேட்க,”அக்கா, என்ன சொல்ற? அவர் பேர் சொல்லி எல்லாம் கூப்பிடுற. அப்போ, ஏற்கனவே தெரிஞ்ச ஆள் தானே? அப்ப எதுக்கு அவர் தூரத்திலிருந்து உன்னைப் பார்க்கணும்? அதுவும் அவர் பார்வை வேற மாதிரி இருக்கு!”
என்று இசை பார்வை உருட்டி எச்சரிக்கை செய்ய, **அம்பைக்குச்** சிரிப்பு வந்தது. ஆனால், செழியனுக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது.”அடியே! ஒரு சின்னப் பொண்ணு என்னைப் இன்சல்ட் பண்ணிட்டு இருக்க. நீ என்ன சிரிச்சுக்கிட்டு இருக்க? இப்ப நீ சொல்லப் போறியா இல்ல நானே சொல்லவா?”என்று அவளை மிரட்டும் தொனியில் கேட்க,”அக்கா, என்ன இது? இவர் பாட்டுக்கு பேசிக்கிட்டு இருக்காரு. எனக்கு ஒரு விஷயம் மட்டும் புரியுது.
ஆல்ரெடி உங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள ஏதோ கனெக்ஷன் இருக்கு. யார் இவர்?”என்று இன்னிசை கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க, இருவரும் அவளைத் தனியே அழைத்துக் கொண்டு ஃபுட் கோர்ட் சென்று,”இன்னிசை, இதைப் பத்தி வீட்ல கொஞ்ச நாள் கழிச்சு சொல்லலாம்னு இருக்கேன். இவர் தான் செழியன், என்னுடைய பாஸ். எனக்கு லாஸ்ட் இயர் ப்ரொபோஸ் பண்ணாரு. நான் கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னாடிதான் சம்மதம் சொன்னேன். இரண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் விரும்புறோம்.
பொறுமையா வீட்ல சொல்லி கல்யாணம் பண்ணலாம்னு இருக்கோம். அதுவரைக்கும் நீ உளறி வைக்காம இருந்தா சரி.”என்று தங்கையிடம் இறைஞ்சும் பார்வையில் கேட்க,”எனக்கு இதெல்லாம் இன்ட்ரஸ்ட் கிடையாது. லவ் வெறும் ஒரு மாயை. முக்கியமா, இந்தப் பணக்காரப் பசங்களை நம்பவே கூடாது அப்படின்னு நீதானே கங்கணம் கட்டிக்கிட்டு இருந்த! நம்ம ராதா சித்தி லைஃப்ல நடந்த விஷயத்துக்குப் பயந்து, நம்ம ரெண்டு பேரும் பணக்காரப் பசங்க பக்கம் தல வெச்சு கூடப் படுக்கக் கூடாது, அதுவும் முக்கியமா லவ் பண்ணவே கூடாதுன்னு சபதம் எடுத்தோம். ஆனா, உன்னோட சபதத்தையே உடைச்சு ஒருத்தர் மனசுக்குள்ள புகுந்திருக்காருன்னா, பெரிய விஷயம்!”என்று இன்னிசை உச்சி கொட்டிச் சொல்ல,”அக்னி, யார் இந்த ராதா சித்தி??”என்று செழியன் தன் சந்தேகத்தைக் கேட்க,”அவங்க எங்க தாத்தாவோட தம்பி பொண்ணு.
எங்களுக்குச் சித்தி முறை வரும். அவங்க ஒருத்தர லவ் பண்ணாங்க. அவரும் அவங்களை ரொம்பவே லவ் பண்ணாரு. கொஞ்சம் வசதியானவரு, அதாவது வளர்ந்து வரும் தொழிலாளி. நல்லா போயிட்டு இருக்கும்போது, திடீர்னு ‘எனக்கு உன்னைப் பிடிக்கலை, என்னை மறந்திடு. நமக்குள்ள பிரேக் அப். நான் டைம் பாஸுக்காகத்தான் உன்ன லவ் பண்ணேன். உன்னைப் மாதிரி சாதாரண வீட்டுப் பொண்ணு எல்லாம் என்னால கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது’ன்னு அந்த ஆள் எங்க சித்தியை விட்டுட்டுப் போயிட்டாரு. அதுக்கு அப்புறம் எங்க சித்திக்கு கல்யாணமே நடக்கல.
அவங்களும் சென்னையிலதான் இருக்காங்க. அவங்க மகன் கூட.”என்று சொன்னவுடன் செழியனுக்குப் புரையேறிவிட்டது.”என்னடி சொல்ற? கல்யாணமே பண்ணல, எப்படி அவங்களுக்கு மகன்??”என்று சந்தேகமாகக் கேட்க,”அதிகபட்சக் காதல், அதிகபட்ச நம்பிக்கை—அந்தச் சபலத்துல எங்க சித்தி ஏமாந்து போனதால வந்த குழந்தைதான் விமல். என்னை விட ஒரு வயசு சின்னப் பையன்.
எம்.பி.ஏ. படிக்கிறான். ‘அப்பா இல்லாதவன்னு’ ஒரு முத்திரையோட இந்தச் சமூகத்தில் வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கான். கல்யாணம் பண்ணாம ஒரு குழந்தை, ஊரே அசிங்கப்படுத்துற அளவுக்குக் கொண்டு வந்தது. அதனாலதான் இந்தக் காதலே எங்களுக்குள்ள இருக்கக் கூடாதுன்னு நாங்க முடிவு பண்ணோம்.
அதுவும் வசதியான வீட்டுப் பசங்களை லவ் பண்ணவே கூடாதுன்னு ஒரு கொள்கையோடு இருக்கோம். ஆனா, எனக்கு உங்க பேச்சுல, உங்க பார்வையில ஒரு நம்பிக்கை தெரிந்தது. அதனாலதான் நான் உங்க காதலை ஏத்துக்கிட்டேன். நீங்களும் அவங்களைப் மாதிரி ஏதாவது ஒரு சின்ன விஷயம் பண்ணா கூட, நீங்க என்னை மறக்க வேண்டிய நிலைமை வரும்.”என்று உள்ளதை உள்ளபடி **அம்பை** கூறிவிட, அவள் கரங்களைப் பற்றிக் கொண்டவன்,”எனக்கு பக்கம் பக்கமா வசனம் பேசி ஆளை மயக்குவது தெரியாது.
என்னோட செயல்ல என்னோட காதலை நீ பார்ப்பாய்னு எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு.”என்று நம்பிக்கை தர, இரு காதலர்களும் பார்வையால் ஒருவரை ஒருவர் வருடி இருக்க, அப்பாவியான இன்னிசை கன்னத்தில் கைவைத்தபடி அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.”இந்த ‘லவ் பண்ண மாட்டேன், லவ்வே எனக்குப் பிடிக்காது’ அப்படின்னு சொல்றவங்க தான் ஓவரா லவ் பண்ணுவாங்களாம். அதுதான் இங்க நடக்குது. அக்கா, போதும் உங்க ரொமான்ஸ்.
நேரம் ஆச்சு, வீட்டுக்குப் போகணும்.”என்று சொன்னவுடன் தான் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பிய காதலர்கள், ஒருவருக்கு ஒருவர் விடை பெற்றுக்கொண்டு அவரவர் வீட்டிற்குச் சென்றனர்.வீட்டிற்கு வந்த பெண்கள், தங்களுக்கான பொருட்களை ஷெல்ஃபில் அடுக்கி வைத்துவிட்டு, பெரியோர்களுடன் ஒன்றாக அமர்ந்து பேசி அன்றையப் பொழுதைக் கழித்தனர்.—இங்கே… அருண்குமார்”என்னடா மாப்பிள்ளை? எப்படியோ அந்தப் பொண்ணை கல்யாணத்துக்குச் சம்மதம் வாங்க வெச்சிட போல இருக்கு. ஒரு பொண்ணை லவ் பண்ண வைக்கிறதுக்கு இவ்ளோ கஷ்டப்படுற உன்னை நினைச்சா எனக்குச் சிரிப்புதான் வருது.”என்று அருண்குமார் தன் மருமகனைக் கலாய்க்க,”அட போங்க மாமா. அவ எவ்வளவு பயந்து இருக்கான்னு இப்பதான் தெரியுது. அவ சித்தியை யாரோ ஒருத்தர் லவ் பண்ணி ஏமாத்தி இருக்காரு.
அதுவும் அவர் வசதியானவராம். திடீர்னு வந்து பிரேக் அப் பண்ணிட்டுப் போயிருக்காரு. அதுக்கு அப்புறம்தான் தெரிஞ்சிருக்கு, அவர் சும்மா போகல, ஒரு குழந்தையைக் கொடுத்துட்டுப் போயிருக்காரு. எவ்வளவு பெரிய துரோகம்! தன்னோட சித்திக்கு இப்படி ஒரு கஷ்டம் வந்திருக்கு. அப்படிப்பட்ட காதல் இனி நம்ம வாழ்க்கைக்கு வேண்டாம் என்று அக்னி ஒரு முடிவு எடுத்து இருக்கா. அதனால்தான் என்னை விட்டு விலகி விலகிப் போயிருக்கா.
அப்புறம் எப்படியோ என்னோட காதலைப் புரிந்து கொண்டா. எனக்கு இது போதும்.ஆனா, சில பேர் சுயநலத்துக்காக இப்படி இருக்காங்க. லவ் பண்ணும்போது அப்பா, அம்மா, குடும்பம் எதுவும் தெரியாது. வீட்டில் எமோஷனல் பிளாக்மெயில் பண்ணா போதும், நம்பினவர்களைக் கைவிட்டுப் போகிறது. இந்த மாதிரி இருந்தால் காதல் வளர்க்க நம்பிக்கை சுத்தமா போயிடும். சரி மாமா, டைம் ஆயிடுச்சு, நீங்க போய்த் தூங்குங்க.”என்று சொல்லிவிட்டுச் செழியன் தன் அறைக்குள் சென்று அடைந்துவிட, இங்கே அருண்குமார் தனிமையில் அனலில் அடிபட்டுப் புழுவைப் போலத் துடித்துப் போய்விட்டார்.
எப்படிச் சொல்லுவார், தானும் இப்படித்தானே ஒரு பெண்ணைக் காதல் என்ற பெயரால் ஏமாற்றியதை!”நானும் இதே மாதிரி துரோகத்தை உனக்குப் பண்ணிட்டேன் இல்ல புஜ்ஜி? நான் எவ்வளவு சுயநலக்காரன் பார்த்தியா? நீ என்னை விட்டு விலகிப் போனாய். நான் தான் உன்னை விரட்டிக் காதலிச்சேன். நீயும் என்னை நம்பி மொத்தமா உன்னை எனக்குக் கொடுத்தாய்.
ஆனா, எங்க வீட்ல சொல்லிட்டாங்கன்னு உன் மனசு கஷ்டப்படும்னு தெரிஞ்சு தகாத வார்த்தை பேசி உன்னை விட்டுப் போயிட்டேன். அப்பத்திலிருந்து இப்ப வரைக்கும் எனக்கு மன நிம்மதியே இல்லை. கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட கௌதமி, ஒரு மனைவியாக எனக்கு எந்த ஒரு கடமையும் பண்ணதில்லை. எனக்குப் பிறந்த மகளும் அப்பானு ஒரு பாசத்தோட பினைப்பில்லாம இருக்கா.
வாழ்க்கையை வெறுத்துப் போச்சு. இதுவே நான் உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணி இருந்தால், மனசு முழுக்க நிம்மதியா, நீயும் நமக்கு எத்தனை குழந்தைகள் பிறக்குதோ அந்தக் குழந்தைகளோட மகிழ்ச்சியான ஒரு வாழ்க்கையைப் பூரணமாக வாழ்ந்திருப்போம் இல்ல? நான் ரொம்ப ஏமாந்து போயிட்டேன். எனக்கு இந்த ஜென்மத்துல மன்னிப்பு கிடையாது.”என்று கண்கலங்கி அப்படியே சாய்ந்து அமர்ந்தார்.
அவர் நிலைமையைத் தன் அறையில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சிவகாமி. எத்தனை வருடம் குற்ற உணர்ச்சியில் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்! மகனின் காதலை அறியாமல் போய், மகளுக்காக மகளின் நாத்தனாரைத் திருமணம் செய்து வைத்து எவ்வளவு பெரிய துரோகத்தைத் தன் மகனுக்குச் செய்து வைத்தோம் என்று குற்ற உணர்வு இன்னும் இன்னும் அவரைத் துரத்திக் கொண்டிருக்கிறது.”என்னோட மாப்பிள்ளை திடீர்னு வந்து சம்பந்தம் பேசினதால, என் பொண்ணு வாழ்க்கை நினைச்சு பயந்து, என் பிள்ளைக்குப் பொருத்தமில்லாத ஒரு பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சிட்டேன்.
22 வருஷமா அவன் கஷ்டத்தை மட்டும்தான் அனுபவிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். இதுவே அவன் விரும்பின பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணி இருந்தா நல்லா இருந்திருப்பான். என் பிள்ளைக்கு ஒரு வழிகாட்டு பா.”என்று இறைவனிடம் அவரால் வேண்ட மட்டுமே முடிந்தது.—இங்கே, ஒருவனுக்கு உறக்கம் என்பதே கிடையாது. நாளை அவளைச் சந்திக்கப் போகிறான்! இத்தனை நாட்கள் கனவில் அவளைச் சந்தித்து, அவளோடு உறவாடி, கொஞ்சிக் குலாவி மகிழ்ந்து வந்தவன், நாளை அவளைக் கண்ணெதிரே பார்க்கப் போகிறான்.
எப்படி நடந்துகொள்ளணும்? எப்படிப் பேச வேண்டும்? என்று பல பயிற்சி வேறு!”தூக்கமே போச்சு. எல்லாம் உன்னாலதான்! நாளைக்கு உன்னைப் பார்த்து நான் எப்படி ரியாக்ட் பண்ணப் போறேன்னு தெரியல. ரொம்ப பயமா இருக்கு.”என்று முதல் பரீட்சை எழுதும் மாணவன் போல் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தான்.
இங்கே, **அம்பையும்** இன்னிசையும் ஒரே அறையில் உறக்கம் வராமல் கதை அளந்து கொண்டிருக்கும் பொழுது,”அக்கா, ஏதோ ஒரு தைரியத்துல அவரை லவ் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்ட. இதுக்கப்புறம் என்ன பண்ணலாம்னு இருக்க? உனக்கு வீட்ல மாப்பிள்ளை பார்க்கறது பத்தி பேசிட்டு இருக்காங்க. நீ வார்த்தை சொன்னால் போதும், எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணிடுவாங்க.”
என்று இன்னிசை கேட்ட உடன், **அம்பை** சிரித்துக் கொண்டே,”லவ் பண்ண உடனே நம்ம கல்யாணம் பண்ணனும்னு அவசியம் இல்ல. அவங்க எப்படி? என்ன மாதிரி? நம்ம தெரிஞ்சுக்க வேண்டாமா? கொஞ்ச நாள் பழகலாம். கல்யாணம் பண்ண வேண்டிய கட்டாயம் வந்தா கண்டிப்பா பண்ணலாம். சரியா?”என்று ஏதேதோ சொல்லிச் சமாளித்து விட, அவளும்,
“எனக்கு ஒரு பிரச்சினையும் இல்லப்பா. இதெல்லாம் அடி வயிற்றில் நெருப்பைக் கட்டிக்கிட்டு இருக்கிற ஃபீலிங். இதெல்லாம் எனக்கு வரவே கூடாது. கடவுளே! நோகாம வீட்ல பார்க்கிற மாப்பிள்ளையைக் கல்யாணம் பண்ணிட்டு, ஜாலியா மாமியார் நாத்தனார் கூடச் சண்டை போடணும். இதுதான் என்னோட ஆம்பிஷன்!”என்று இன்னிசை பூரித்துப் போய் சொல்ல,”அது சரி, பார்க்கலாம், பார்க்கலாம்!”என்று அக்கா தங்கை இருவரும் சிரித்துப் பேசிச் நித்ரா தேவிடம் சரணடைந்தனர்.—
