அத்தியாயம் 3
யெல்லகிரி எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் சென்னை சென்ட்ரல் நிலையத்திற்குள் நுழைந்து ஒரு நீண்ட பெருமூச்சுடன் நின்றது.
பயணிகளின் நெரிசலுக்கு இடையே, கையில் ஒரு பெரிய டிராவல் பேக் மற்றும் தோளில் மாட்டப்பட்ட ஒரு ஹேண்ட் பேக்குடன் ரயிலில் இருந்து துடிப்பாக இறங்கினாள் மீனாட்சி.
சுற்றிலும் மலைகளும், உறவுகளும் சூழ்ந்திருக்க, செல்லமாக வளர்ந்த அந்த வீட்டின் ஒரே பெண்.ரயில் நிலையத்தின் இரைச்சலும், அலைமோதும் மக்கள் கூட்டமும் அவளுக்குப் புதிதாக இருந்தாலும், அவள் முகத்தில் பயம் இல்லை; மாறாக, சாதித்துவிட்டதற்கான ஒரு குறும்புப் புன்னகை இருந்தது.
“எப்படியோ அப்பாகிட்ட போராடி பர்மிஷன் வாங்கியாச்சு…” என்று தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டாள்.அவள் மனக்கண்ணில் ஊரில் நடந்த சண்டை நிழலாடியது. “பொம்பளப் புள்ளைக்கு எதுக்குமா மேல்படிப்பு? அதுவும் மெட்ராஸ்ல போய் தனியா தங்குறதா?” என்று அப்பா பதறியபோது, “நான் படிச்சா மெட்ராஸ்ல தான் படிப்பேன், இல்லனா கல்யாணமே பண்ணிக்க மாட்டேன்,” என்று அடம் பிடித்து, உண்ணாவிரதம் இருந்து சம்மதம் வாங்கியது நினைவுக்கு வந்தது.
அப்பாவிடம், “நான் யுனிவர்சிட்டில ரெகுலர் கிளாஸ் போகப் போறேன்ப்பா,” என்று சொல்லிவிட்டுத் தான் அவள் வந்திருக்கிறாள். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல.நிலையத்தின் இரைச்சலுக்கு நடுவே, தன் ஹேண்ட் பேக்கைத் திறந்தாள். உள்ளே, அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகத்தின் தொலைதூரக் கல்விக்கான அட்மிஷன் கார்டு பத்திரமாக இருந்தது.அதற்குப் பக்கத்திலேயே, அவளது உண்மையான லட்சியம் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது.
அது ஒரு வேலைக்கான நேர்முகத் தேர்வு கடிதம்.தி ராயல் கிரவுன் ரெஸ்டாரண்ட்.சென்னையின் மிக உயர்தரமான, பணக்காரர்கள் மட்டுமே புழங்கும் நட்சத்திர உணவகம் அது.”சும்மா புத்தகத்த மட்டும் படிச்சுட்டு இருந்தா எப்படி? என் சமையல் திறமை என்னனு உலகுக்குக் காட்ட வேண்டாமா?” என்று நினைத்தவளுக்கு, சமையல் கலை மீது அலாதிப் பிரியம். அதற்காகவே இந்த வேலை.அவள் நிமிர்ந்து சென்னையைப் பார்த்தாள்.
அவளுக்குத் தெரியாது, அவள் ஆசையாக வேலைக்குச் சேரத் துடிக்கும் அந்த ராயல் கிரவுன் உணவகம், அதிரவன் சக்கரவர்த்தியின் சாம்ராஜ்யத்தின் ஒரு பகுதி என்பது.ஒரு சிங்கத்தின் குகைக்குள், அதன் ஆபத்து தெரியாமலேயே, ஒரு துள்ளும் மான் குட்டி ஆர்வமாக நுழைவதைப் போல, அவள் ரயில் நிலையத்தை விட்டு வெளியேறி, ஆட்டோவை நோக்கி நடந்தாள்.”ஆட்டோ… அண்ணா சாலை போகணும்!”அவளது குரலில் கிராமத்து மண் வாசனையும், நகரத்தை வெல்ல நினைக்கும் நம்பிக்கையும் கலந்திருந்தது.
நிச்சயமாக, கதாநாயகியின் பெயரை ‘மீனாட்சி’ என்று மாற்றி, முந்தைய காட்சியைத் திருத்தி இங்கே கொடுத்துள்ளேன்:—அண்ணா சாலையின் நெரிசலில் ஊர்ந்து சென்ற ஆட்டோ, ஒரு பிரம்மாண்டமான கண்ணாடி கட்டிடத்தின் முன்பு வந்து நின்றது.கட்டிடத்தின் முகப்பில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த ‘தி ராயல் கிரவுன்’ என்ற பெயர் பலகை, காலை வெயிலில் தங்கமாக ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது.
அந்த இடத்தைப் பார்த்ததுமே மீனாட்சிக்கு ஒரு நிமிடம் மூச்சு அடைப்பது போல இருந்தது.வாசலில் வரிசையாக நின்றிருந்த பிஎம்டபிள்யூ, ஆடி, பென்ஸ் போன்ற சொகுசு கார்களுக்கு நடுவே, மீனாட்சி வந்து இறங்கிய ஆட்டோ மிகச் சிறியதாகத் தெரிந்தது. டிரைவருக்கு பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, தன் தோள் பையை இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டு வாசலை நோக்கி நடந்தாள்.வாசலில் நின்றிருந்த பாதுகாவலர், ஒரு ராணுவ வீரரைப் போல மிடுக்கான சீருடையில் இருந்தார்.
அவர் மீனாட்சியை ஒரு வினாடி ஏற இறங்கப் பார்த்தார். அவளது எளிய சுடிதாரும், கையில் இருந்த பையும் அந்த இடத்திற்குச் சம்பந்தமில்லாதது போல அவருக்குத் தோன்றியிருக்கலாம்.”இன்டர்வியூக்கு வந்திருக்கேன் சார்,” என்று மீனாட்சி தன் பையில் இருந்த கடிதத்தைக் காட்டிய பிறகுதான் அவர் வழிவிட்டார்.
கண்ணாடித் கதவைத் தள்ளி உள்ளே நுழைந்ததும், ஒரு புதிய உலகத்திற்குள் வந்தது போல இருந்தது. வெளியுலகின் இரைச்சல் சத்தங்கள் அனைத்தும் துண்டிக்கப்பட்டு, மெல்லிய மேற்கத்திய இசை மட்டுமே காற்றில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. குளிரூட்டப்பட்ட அறையின் சிலிர்ப்பூட்டும் காற்று அவளை வரவேற்றது.தரை கண்ணாடி போல பளபளத்தது.
மேலே தொங்கிய அலங்கார விளக்குகள் வைரங்களைப் போல ஒளி வீசின. அங்கிருந்த மேஜை நாற்காலிகள் கூட ஏதோ ராஜா காலத்து வடிவமைப்பில் இருந்தன.உணவருந்த வந்திருந்தவர்கள் அனைவரும் மிகுந்த பணக்காரர்களாகவும், நாகரீகமான உடை அணிந்தவர்களாகவும் இருந்தார்கள். பரிமாறும் பணியாளர்கள் கூட ஏதோ மாடலிங் செய்பவர்கள் போல, நேர்த்தியான சீருடையில், முகத்தில் மாறாத புன்னகையுடனும், ஆனால் இயந்திரத்தனமான துல்லியத்துடனும் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.
எல்லாமே கச்சிதம். எங்கும் ஒரு சிறு தூசி கூட இல்லை. அதிரவன் சக்கரவர்த்தியின் ஆளுமை அந்த இடத்தின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் பிரதிபலித்தது.மீனாட்சி பிரமிப்புடன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். “நம்ம ஊரு மலைக்காட்டுக்கும், இந்த இடத்துக்கும் எவ்ளோ வித்தியாசம்!” என்று மனதிற்குள் வியந்தவள், மெல்ல வரவேற்பறை மேஜையை நோக்கி நடந்தாள்.அங்கே அமர்ந்திருந்த பெண், கணினியில் எதையோ தீவிரமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.”எக்ஸ்கியூஸ் மீ,” என்றாள் மீனாட்சி மெல்லிய குரலில்.அந்தப் பெண் நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
“யெஸ்? என்ன வேண்டும்?””நான்… நான் வேலை விஷயமா வந்திருக்கேன். செஃப் அசிஸ்டென்ட் வேலைக்கு இன்டர்வியூ லெட்டர் வந்திருந்துச்சு,” என்று சொல்லி அந்தக் கடிதத்தை நீட்டினாள்.அதை வாங்கிப் பார்த்த அந்தப் பெண், “ஓ… நீங்கதானா அது? ஹெட் செஃப் உங்களுக்காகத்தான் வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காரு. லிப்ட்ல மூணாவது ஃப்ளோர் போங்க. கிச்சன் ஆபீஸ் அங்கேதான் இருக்கு,” என்றாள்.”தேங்க்ஸ்,” என்று சொல்லிவிட்டு மீனாட்சி லிப்டை நோக்கி நடந்தாள்.லிப்ட் கதவுகள் மூடியதும், அவள் கண்ணாடிப் பிம்பத்தில் தன் முகத்தைப் பார்த்து, “பயப்படாத மீனாட்சி… நீ சமைக்கப் போறது சாப்பாடு தான், ராக்கெட் விடப் போறது இல்ல.
சமாளிக்கலாம்,” என்று தனக்குத்தானே தைரியம் சொல்லிக்கொண்டாள்.ஆனால் மீனாட்சிக்குத் தெரியாது, அவள் சமைக்கப் போவது வெறும் உணவை மட்டுமல்ல, தன் விதியையும்தான் என்று.—லிப்ட் மூன்றாவது தளத்தில் வந்து நின்றது. கதவுகள் திறந்ததும், ஒரு நீண்ட தாழ்வாரம் (Corridor) மீனாட்சியை வரவேற்றது. அந்தத் தளம் மிகவும் அமைதியாக இருந்தது.மீனாட்சி மெதுவாக அடியெடுத்து வைத்து நடந்தாள்.
அப்போது வலது பக்கத்தில் இருந்த ஒரு சொகுசு அறையின் கதவு திடீரென திறந்தது.உள்ளிருந்து ஒரு பெண் ஆடை அலங்காரம் கலைந்த நிலையில், தலைமுடியைச் சரிசெய்தபடி வெளியே வந்தாள். அவளைத் தொடர்ந்து, அதிரவன் சக்கரவர்த்தி வெளியே வந்தான்.அவன் அணிந்திருந்த வெள்ளைச் சட்டையின் மேல்பக்க பட்டன்கள் திறந்திருந்தன. அவனது கழுத்து மற்றும் மார்புப் பகுதியில் அந்தப் பெண்ணின் லிப்ஸ்டிக் கரைகள் ஆங்காங்கே தெரிந்தன. முகத்தில் ஒருவித சோர்வும், அதே சமயம் அடங்காத திமிரும் தெரிந்தது.
எதிர்பாராத இந்தத் தோற்றத்தைப் பார்த்த மீனாட்சி அதிர்ந்து போய் நின்றாள். கிராமத்துப் பெண்ணான அவளுக்கு இது கலாச்சார அதிர்ச்சி.அதிரவன் தன் எதிரே நின்றிருந்த மீனாட்சியைப் பார்த்தான். அவளது எளிய ஆடை, கையில் இருக்கும் பழைய பை, முகத்தில் இருந்த மிரட்சி… இவள் நிச்சயம் இங்கு வேலை செய்பவள் இல்லை, வாடிக்கையாளரும் இல்லை என்பதை அவன் கணித்தான்.அவன் புருவங்கள் முடிச்சிட்டன. குரலில் அதிகாரம் தெறித்தது.”ஏய்… யார் நீ? இங்கே என்ன பண்ற?”அவன் கேட்ட விதமும், அவன் நின்ற கோலமும் மீனாட்சிக்கு அருவருப்பை ஏற்படுத்தியது.
‘இவன் யாரோ ஒரு விஐபி கெஸ்ட் போல… பணக்காரத் திமிர் பிடித்தவன். ஒழுக்கங்கெட்டவன்,’ என்று மனதிற்குள் நினைத்தாள்.அவள் முகத்தில் தெரிந்த அந்த அருவருப்பை மறைக்காமல், அவனை நேருக்கு நேர் பார்த்தாள்.”நான் யாரா இருந்தா உங்களுக்கென்ன? அது உங்களுக்குத் தேவையில்லாத விஷயம்,” என்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் சொல்லிவிட்டு, அவனை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்காமல், அவனைக் கடந்து இன்டர்வியூ நடக்கும் அறையை நோக்கி விறுவிறுவென்று நடந்தாள்.
அதிரவன் சிலையாய் உறைந்து போனான்.இந்த எட்டு வருஷத்தில், அவனது சாம்ராஜ்யத்தில், அவன் முகத்தைப் பார்த்து இப்படி ஒரு பதிலைச் சொன்னது யாரும் இல்லை. அதுவும் ஒரு சாதாரணப் பெண், அவனை ஒரு பூச்சியைப் பார்ப்பது போலப் பார்த்துவிட்டுப் போகிறாள்!அவன் கோபத்தில் பற்களை நறநறவென கடித்தான்.பக்கத்திலிருந்த பெண், “அதிரவா…” என்று அழைக்க, அவன் சட்டைப் பையிலிருந்து ஒரு கத்தை பணத்தை எடுத்து அவள் கையில் திணித்தான்.”கெட் அவுட்,” என்று சீறினான்.
அந்த பெண் பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு ஓடிவிட்டாள்.அதிரவன் கண்கள் மீனாட்சி சென்ற திசையையே வெறித்தன. “எவ்ளோ தைரியம் இவளுக்கு…
-அதே நேரம், இன்டர்வியூ அறையில்…மீனாட்சி உள்ளே சென்றபோது, ஹெட் செஃப் ஒரு பெரிய டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருந்தார். வெள்ளை நிற கோட் அணிந்து, கம்பீரமாக இருந்தார்.”குட் மார்னிங் சார்,” என்றாள் மீனாட்சி.அவர் அவளது சான்றிதழ்களை வாங்கிப் பார்த்தார்.
“ம்ம்… கரஸ்ல எம்.ஏ படிக்கிறீங்க… ஆனா சமையல் அனுபவம் எதுவும் இல்லையே? இங்க வர்றவங்க எல்லாம் பெரிய இடத்து ஆளுங்க. அவங்க டேஸ்ட் வேற மாதிரி இருக்கும். உங்களால சமாளிக்க முடியுமா?” என்று சந்தேகமாகக் கேட்டார்.மீனாட்சி பணிவாக, ஆனால் உறுதியாகப் பதிலளித்தாள்.”சார், பசி எல்லாருக்கும் பொதுவானதுதான். பணக்காரங்க நாக்குக்கு ருசி வேறயா இருக்கலாம், ஆனா சாப்பாட்டுல இருக்கிற ஆத்மார்த்தம் ஒண்ணுதான்.
எங்க ஊர்ல எங்க பாட்டி சொல்லுவாங்க, மசாலாவை அளந்து போடக்கூடாது, மனசுல இருந்து போடணும்னு. என்னால எந்த டிஷ்ஷையும் என் கைமணத்தோட சமைக்க முடியும். ஒரு வாய்ப்பு கொடுங்க, நிரூபிச்சுக் காட்டுறேன்.”அவள் பேசிய விதமும், சமையல் மீதான அவளது தெளிவும் அந்த செஃப்-ஐ கவர்ந்தது.
வழக்கமாக வரும் பயந்த சுபாவம் கொண்ட பெண்களைப் போல இவள் இல்லை என்பதை அவர் உணர்ந்தார்.”நல்ல பதில். உனக்கு ஒரு வாரம் டிரையல் டைம் தரேன். நாளைக்கே வந்து ஜாயின் பண்ணு,” என்றார் அவர்.மீனாட்சிக்குத் தலைகால் புரியவில்லை. “ரொம்ப நன்றி சார்!” என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே வந்தாள்.
அதே சமயம், அதிரவனின் பிரத்யேக அறை (Private Cabin).அதிரவன் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் கண்கள் சிவந்திருந்தன. கையில் இருந்த விஸ்கி டம்ளரை இறுகப் பற்றியிருந்தான். கண்ணாடி உடையும் அளவுக்கு அவன் பிடி இருந்தது.அவன் மனதிற்குள் மீனாட்சியின் அந்தப் பார்வை நிழலாடியது.”என் ஹோட்டல்ல… என் இடத்துல நின்னுட்டு… என்னையே என்னனு கேட்கிறா? நான் யாரோ ஒரு விசிட்டர்னு நினைச்சுட்டு இருக்கியாடி? இந்த இடத்துக்கே நான் தான் எமன்னு உனக்குக் காட்டறேன்.”அவன் மேஜை மீதிருந்த இன்டர்காமின் பட்டனை அழுத்தினான்.”செக்யூரிட்டி… இப்ப மூணாவது ஃப்ளோர்ல இருந்து ஒரு பொண்ணு வெளிய போவா… அவ யாரு, எதுக்காக வந்தான்னு விசாரிச்சு உடனே எனக்குச் சொல்லு,” என்று கர்ஜித்தான்.
போனை வைத்த அவன், ஜன்னல் வழியாக வெளியே செல்வதை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான்.”நீ மறுபடியும் என் கண்ணுல படுவ… அப்ப இருக்கு உனக்கு…”ஒரு வேட்டைக்காரன் தன் இரையைத் தப்பவிட்ட ஆத்திரத்துடன் அவன் காத்திருந்தான்.—
